سلام بر شما خواننده عزیز،محترم و دوست داشتنی
میرکمالی هستم،علی میرکمالی
من در آزمون ورودی مدرسه مفید و امام صادق قبول شدم ولی متاسفانه پدر و مادرم در مصاحبه مردود شدند،به همین خاطر من را در این مدارس ثبت نام نکردند؛اما بالاخره در مدرسه خواجه نصیر الدین طوسی تیم سه نفره مان موفق به عبور از سد آزمون و مصاحبه گردید و من شدم دانش آموز کلاس اول،در دومین دوره ورودی این دبیرستان که تحت مدیریت مرحوم حاج آقا"حسین خوشنویسان"بود.آقای خوشنویسان به واسطه اینکه سالها مدیریت دبیرستان البرز را داشتند،توانستند تعدادی از دبیران برجسته این دبیرستان را متقاعد کنند که در خواجه نصیر هم درس بدهند.یکی از این دبیران ممتاز آقای"حسن رجب ترقی"،دبیر زبان انگلیسی بودند که بنده در این دبیرستان،افتخار شاگردی ایشان را داشتم.
من که هنوز دانش آموز کوشا و درسخوانی بودم،همچنان قصد شاگرد اول شدن در کلاس را داشتم.غافل از اینکه اینجا سنبه پر زورتر است و با افراد بسیار قوی همکلاس شده ام.دو تن از این عزیزان؛"علیرضا منصوریان" و "حمیدرضا منصوریان" برادران دوقلوئی بودند که تقریبا آخر کلاس کنار دست هم می نشستیم..برادران فوق العاده باهوش و سخت کوشی که نه تنها با کل کلاس رقابت می کردند،بلکه در عین همکاری بین خودشان،رقیب یکدیگر نیز بودند.
ثلث اول،رقابتمان در دروس پا به پا پیش می رفت. من در خانه از مساعدت و راهنمائی برادرم حمید که دانشجوی مهندسی عمران دانشگاه خواجه نصیر بود بهره می بردم.تا آنجا که من می دانم،برادران منصوریان هم دایی عزیزی داشتند که گویا دانشجوی مهندسی مکانیک دانشگاه تهران بود و این دوستان خیلی از وجود ایشان بهره می بردند.حتی با اینکه اکثر بچه های آن سالها عشق "برق شریف" را داشتند ولی این دوستان باهوش به تاسی از دایی شان،مهندسی مکانیک را انتخاب کردند.
نکته هم دقیقا همینجا بود،ظاهرا دایی برادران منصوریان در انگلیسی هم دستی بر آتش داشتند ولی برادر من واحدهای زبانش را ناپلئونی پاس می کرد و همین باعث شده بود که در درس زبان من پیش این دو بزرگوار حرفی برای گفتن نداشته باشم!
البته که در درس هندسه به خاطر علاقه خودم و البته کمکهای برادرم حمید؛من از آنها بهتر بودم.آقای "مهدی فیض"،معلم درس هندسه ما بودند و گهگاهی در کلاس درس،مساله های سخت تر و جایزه داری برای هفته بعد مطرح می کردند که من با علاقه مندی و البته کمک گرفتن از برادرم به حل آنها می پرداختم و همین تشویق دوباره ایشان،موجب بهتر شدن من در درس هندسه می شد.اما در درس زبان که آقای رجب ترقی حتی یک کتاب اضافه بر سازمان هم به ما تدریس می کردند؛این دایره لغات بی نظیر برادران منصوریان بود که کلاس را مال خودشان می کرد و اکثر گفت و گوی کلاس در بین این سه بزرگوار بود و بقیه کلاس به قول سهراب سپهری فقید:"ماهیچ!ما نگاه!"
با اینکه من با این دو برادر بسیار صمیمی و دوست بودم،اما فکر می کنم شاید به خاطر غرور جوانی بود که سعی نمی کردم از آنها کمک بگیرم و زبان انگلیسی خودم را تقویت کنم.خلاصه در پایان امتحانات ثلث اول،حمیدرضا شاگرد اول کلاس ما و البته شاگرد اول کل مدرسه شد؛من شاگرد دوم کلاس شدم و اگر اشتباه نکنم علیرضا هم شاگرد سوم شد.
در سیستم مدرسه ما،هر کلاسی برای خودش یک مشاور داشت.اما بر اساس تفکرات و نظرات آموزشی پرورشی آن سالها،مشاور کلاس ما،آقای "علی اصغر جعفریان" در زمینه های روانشناسی و موضوعاتی که نوجوانان در سن بلوغ با آنها درگیر هستند؛وقت می گذاشتند و خبری از مشاوره تحصیلی نبود.که شاید اگر این فضا وجود داشت من مشکل خودم در مورد جو کلاس انگلیسی و عدم یادگیری صحیح در کلاس را با ایشان مطرح می کردم و چه بسا نتیجه ای هم می گرفتم.همانطور که در مورد بسیاری از موارد دیگر هم از راهنمایی های این استاد مشاور بهره فراوان بردم.
حالا این روزها که خودم سخت درگیر بهتر کردن مهارت زبان هستم،دائم به خودم یادآوری می کنم که در مورد دخترم آوید،حواسم را بیشتر جمع کنم.واقعیت این است که به صرف اینکه او را در یک مدرسه خوب ثبت نام کرده ام،به صرف اینکه در سن دبستان،معلم زبان دارد،به صرف اینکه بعد از ظهرها به صورت فوق برنامه در کلاس زبان آنلاین شرکت می کند و ...دلیل نمی شود که او حتما بتواند این مهارت را خوب بیاموزد.
من باید مراقبش باشم،من باید بی طرفانه و بدون قضاوت پای حرف هایش،احساساتش و نگاهش به یادگیری زبان بنشینم.من باید شرایطی را فراهم کنم که او بی پرده و راحت،اشکالاتی که در یادگیری زبان برایش پیش می آید؛اعم از عدم ارتباط با معلم،مشکل داشتن با نحوه تدریس،خجالت کشیدن از مشارکت،متوجه نشدن در کلاس و... با من درمیان بگذارد تا با همفکری با خود او برایشان راه حلی پیدا کنیم وگرنه که سالهای طلایی آموختن او به سرعت سپری می شود،مدرکی می گیرد و...این تازه آغاز ماجرا می شود.
به قول استاد مصطفی ملکیان که بر اساس تجربه زیسته خودشان می گویند:«وقت نوجوانان و جوانان تفاوت کیفی دارد با وقت میانسالان و کهنسالان.ارزش وقت یک هفته از سنین جوانی معادل ارزش یکسال از زندگی میانسالی است.ارزش وقت به کمیت وقت نیست؛به کیفیت وقت است.تفاوت کیفی قدرت یادگیری و یادسپاری بین این سنین قابل انکار نیست و هرگونه ساده نگری به این توانایی ها و فرصت ها،پشیمانی به تمام معنا سوزاننده به دنبال خواهد داشت.»
در اینجا محترمانه از شما خواننده عزیز دعوت می کنم که از طریق لینک زیر،مطلبی را که من دیروز در ارتباط با یادگیری زبان تحت عنوان:«ماندگاری به سبک مردان نمکی» در تالار زبانشناس منتشر کردم را مطالعه بفرمائید:
اگر مایل به دیدن مطالب کاملتر و ویدئو های بیشتر در زمینه یادگیری مهارت هستید به شما پیشنهاد می کنم که به کانال تلگرام من به آدرس زیر بپیوندید:
(لینک آبی در بایو نیز در دسترس است) https//t.me/alimirkamalicoach
از شما خواننده محترم صمیمانه سپاسگزارم که این متن را مطالعه فرمودید و مشتاقانه منتظر خواندن نظرات شما عزیزان در ارتباط با این بحث هستم.
دوستدار شما
علی میرکمالی
چهارشنبه
سوم خردادماه یکهزار و چهارصد و دو
1402/3/3
