اقتصاد دیجیتال چیست؟

همه ما می‌دانیم که آینده همه صنایع، دیجیتالی است و این دیجیتالی شدن ازآنچه به آن فکر می‌کنیم به ما نزدیک‌تر است.

طی مطالعاتی که هواوی یا Axford Economy انجام داده است تا سال ۲۰۲۵، ۲۵ درصد اقتصاد دنیا، اقتصاد دیجیتال خواهد بود. این ۲۵ درصد، عددی معادل ۲۳ تریلیون دلار است. در سال ۲۰۱۵، این عدد حدود ۱۵ درصد بود که نشان‌دهنده رشد ده درصد اقتصاد دیجیتال در یک دهه است. در دوران حاضر، فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات، منبع قدرت و ثروت برای کشورها محسوب می‌شوند و کسانی که از این فناوری‌ها کسب و خلق ارزش می‌کنند صاحبان قدرت و ثروت عصر حاضر و آینده هستند.

بنیان‌گذار مجمع جهانی اقتصاد آقای شوآف در کتاب خودش به نام انقلاب صنعتی چهارم، چهار موج انقلاب صنعتی چهارم را این‌چنین تشریح می‌کند:

1- انقلاب صنعتی اول – قرن هجدهم

اختراع موتور بخار و راه‌آهن، در این انقلاب نیروی مکانیکی پرچم‌دار صنایع بود.

2- انقلاب الکتریسیته اوایل قرن 20 و اواخر قرن 19

موجب تولید انبوه توسط بشر در صنایع گرد

3- موج سوم- انقلاب نیمه رسانه‌ها و کامپیوتر (در اواخر قرن 20 – اوایل قرن 21)

4-موج چهارم- انقلاب دیجیتال

که با توسعه فناوری‌های دیجیتال شکل گرفت.

در انقلاب دیجیتال برخلاف گذشته که فناوری‌ها یک ابزار بودند امروزه فناوری‌ها خالق سیستم های جدید هستند. از این‌رو به این نتیجه می‌رسیم که اقتصاد دیجیتال، اقتصادی بر پایه فناوری‌های دیجیتال است.

اقتصاد دیجیتال از سه لایه تشکیل‌شده است که عبارتند از:

1- لایه هسته‌ای یا مرکزی

این لایه دربرگیرنده فناوری‌های اطلاعات و صنایع مرتبط به آن است. این لایحه به این علت هسته مرکزی اقتصاد دیجیتال نامگذاری شده است که زیرساخت دیجیتال لازم برای دیگر لایه ها را پایه‌گذاری می‌کند. این لایحه شامل توسعه اپلیکیشن و نرم افزار، توسعه سخت افزار، خدمات فناوری اطلاعات و ارتباطات از راه دور و … می‌شود.

2- لایه دوم- دیجیتال زادها (Digital born)

شرکتها یا استارتاپ هایی که تولید دیجیتال دارند. در این لایه پلتفرم ها آنقدر اهمیت دارند که برخی مواقع این لایه را اقتصاد پلتفرمی نامگذاری می‌کنند و بیشتر این پلتفرم ها ذیل مدلهای اقتصاد اشتراکی فعالیت می‌کنند. استارتاپ های دیجیتالی دارای دو ویژگی منحصربه‌فرد هستند، که عبارتند از:

1- سرعت

2- مقیاس (Scale)

شرکت‌هایی که ارزش یک میلیارد دلار و بالاتر داشته باشند به شرکت‌های یونیکورن مشهور هستند. در لیست ۵۰۰ شرکت برتر فورچون برای شرکتهای غیر دیجیتالی مدت زمان لازم برای یونیکورن شدن حدود ۲۰ سال برآورد شده است. در حالی که این میانگین برای شرکت های دیجیتالی ۴/۴ سال است.

مثلاً برای فیسبوک این عدد 2/6 سال، اوبر 3/4، 2/8 Airbnb و شیائومی 7/1 سال بوده است. تا ارزش یک میلیارد دلار را کسب کنند. در حال حاضر حدود ۵۰۰ شرکت یونی کورن در جهان طبق آمار ۲۰۱۹ وجود دارد. جالب این است که تعداد یونی کورن ها چینی در سیر صعودی است و از آن 500 شرکت، 206 شرکت متعلق به چین و 203 شرکت متعلق به آمریکا است.

3-لایه سوم- دیجیتالی شده‌ها (سنتی های دیجیتالی شده)

این لایه متعلق به شرکت‌هایی هستند که شرکت‌های IT محور نیستند و در صنایع دیگر فعالیت می‌کنند. بهبود بهره‌وری یکی از آیتم‌هایی است که شرکت های دیجیتال شده با استفاده از فناوری‌های دیجیتال می‌توانند در اقتصاد دیجیتال سهم به سزایی داشته باشد.

مثلا یکی از این موارد، استفاده از هوش مصنوعی است که حدود ۱۵ تریلیون دلار تا سال ۲۰۳۰، می‌تواند GDP را ارتقاء دهد؛ که ۵ تریلیون دلار از این ۱۵ تریلیون دلار مرتبط به بهبود بهره‌وری است.

آمارها نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۳۰، هوش مصنوعی می‌تواند GDP چین را ۲۶ درصد تقویت کند و این عدد برای آمریکای شمالی ۱۴ درصد است. آمارهای دیگر نشان می‌دهد که بیگ دیتا می‌تواند تا ۱۰ درصد بهره‌وری را در سازمان‌ها افزایش بدهد.

نتیجه‌گیری

ذکر این نکته حائز اهمیت است که نگاه اقتصاد دیجیتال، یک نگاه اکوسیستمی است؛ یعنی هیچ کدام از این سه لایه به تنهایی نمی‌توانند خلق ارزش کنند بلکه، در یک نتورک و شبکه می‌توانند در کنار هم خلق ارزش کنند.

منبع: سخنرانی‌ها و مقالات دکتر شامی زنجانی

آدرس کوتاه شده پست در سایت اصلی :yun.ir/fzc2r5

آدرس سایت اصلی :www.hosseinalimohammadi.com

آدرس اینستاگرام :www.instagram.com/alimohammadi__hossein