قطع فوری به کارگردانی مریم بحرالعلومی صراحتا درباره جدایی، خانواده و گوشه‌هایی از بحران اجتماعی است. فیلم با یک PAN در سکانس ابتدایی همه‌چیز را نشان می‌دهد. در حالی که دیگران جشن دارند و خوشحال‌اند کسی آلبوم به دست خاطرات را ورق می‌زند و گریه می‌کند. در این برداشت کلی دوربین از منزلی که وسایل آن کارتن‌پیچ شده و یا آماده جابجایی هستند ما دغدغه می‌بینیم. همواره مریم بحرالعلومی فیلم‌ساز مسئله‌مندی در سینما بوده و سعی می‌کند اگر هم استقلال در فیلم‌سازی‌اش دارد آن استقلال در راستای پیشرفت زنانگی در جامعه باشد و نشان دهد یک زن چگونه با و برای زندگی می‌جنگد. این مهم را حتی در اثر پیشین او «شهربانو» شاهد هستیم؛ اما «قطع فوری» نه تنها شعاری نمی‌شود و مانند سریال‌های تلوزیون وجه تسمیه خود را از دست نمی‌دهد بلکه به مراتب در شکل و ساختار سینمایی با فرهنگ ایرانی سازگاری پیدا کرده است. شناخت مولف از زندگی‌ای که فروپاشیده شده و یا زندگی‌ای که فروپاشیده خواهد شد به مراتب ارزشمندتر از خلاقیت‌های فیلمی بی‌ادعا و کم هزینه است که توان روی پای خود ایستادن برای قصه‌گویی را دارد. سینما برای معنا بخشی به نمادها نیاز به قصه دارد البته که کاربرد نماد در سینما از دوران آندره بازن تا به امروز همچنان بحث طویلی میان نظریه‌پردازان ایجاد کرده اما به مراتب باید این مهم را در نظر گرفت که وقتی برای احساسات دو نفر میان یک‌دیگر مسئله دیده می‌شود یعنی فیلم عمیقا رابطه‌ای را شکار کرده که ادامه آن زیباتر از عدم آن است. مهم‌ترین نقدی که بر فیلم وارد است بازی‌های در سطح است. ما رابطه‌ای که و...
