مصلحت فیلمی به کارگردانی حسین دارابی نمایشی است تاریخ گذشته از جهت‌گیری‌های انقلابی. ابتدا به این مهم بپردازیم که چرا سینمای ایران دائما به دنبال وسط کشاندن پای عدالت برای نقد اجتماع خود است. چنین شاخصه‌ای برای بیگانگان بسیار جذاب و مهم می‌شود حتی وقتی حرف مثبتی بزنیم. جشنواره‌ها از داخلی گرفته تا خارجی خوراک خبری خوبی با چنین فیلم‌هایی درست می‌کنند اما سوال اصلی این است که آیا این فیلم‌ها در زمان‌های مختلف حرفی برای گفتن دارند و یا مثلا مولف می‌توانست پاراگرافی در یک رسانه بنویسد و نظر خود را بگوید. این که فیلمی ساخته شود، چه اهمیتی دارد؟ پاسخ به این سوال قطعا در یک روزنامه عمومی با محدودیت کلمه جایز نیست اما آن‌چه برای سازندگان باید دارای اهمیت شود بُعد تاریخی آن است که به نظر می‌رسد در تعریف تاریخی هم فیلم مانند «خائن کشی» کیمیایی حرفی برای گفتن ندارد. بارها به این نکته اشاره کرده‌ام که سینمای ایران تالیف‌گر سینما نیست بلکه فیلم‌ساز تالیف‌گر تولید می‌کند و ریل گذاری‌ها و راهبرد‌ها نیز تا مادامی که سینما دغدغه تالیف و رسانه‌ای اجتماعی بودن برای ترویج فرهنگ انقلابی خود را نداشته باشد وضع از همین قرار است. گویی ساختان سینمای تاریخی در ایران خیلی راحت است. زنان که عینک‌های بزرگ می‌زنند و ابروهای کلفتی خواهند داشت، مردان هم شکل و شمایلی نوستالژیک دارند که نمونه آن را در فیلم «نهنگ عنبر» مقدم هم می‌شود دید. تاریخ باید از دلِ دیالوگ‌ها و...
