هر سال با انتشار لایحه بودجه، یک سؤال تکرار میشود:
بودجه سال آینده انقباضی است یا انبساطی؟
لایحه بودجه ۱۴۰۵ پاسخ سادهای ندارد؛
زیرا با یکی از خطرناکترین ترکیبهای سیاست مالی در اقتصاد ایران مواجهایم:
انقباض برای مردم و تولید
انبساط برای تورم و بدهی دولت
نکته کلیدی:
بخش غالب بودجه در اختیار شرکتهای دولتی است؛ بخشی با شفافیت پایین و اثر محدود بر تولید و نقدینگی بخش خصوصی.
بودجه عمومی دولت – که محل تأمین هزینههای واقعی کشور است – با یک مسئله مزمن روبهروست:
یعنی:
درآمدهای پایدار دولت حتی هزینههای جاری را پوشش نمیدهد.
رشد حقوق کارکنان دولت ≈ ۲۰٪
کنترل رشد اسمی هزینهها
کاهش نسبی بودجه عمرانی
📣 نتیجهگیری رسمی:
«بودجه انقباضی بستهایم»
در واقعیت (روایت عددها):
📌 نتیجه نهایی:
بودجه ۱۴۰۵، انقباضیِ معیشتی اما انبساطیِ پولی است
در جداول بودجه، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی یکی از بزرگترین دریافتکنندگان منابع است؛
اما این عدد بزرگ، الزاماً به معنای پول در گردش برای صنعت نیست.
دولت
↓ (با تأخیر)
بیمهها
↓ (با تأخیر بیشتر)
بیمارستانها
↓ (ریسک بالا)
تأمینکننده تجهیزات
📌 هرچه پایینتر میرویم:
زمان وصول ↑
ریسک نکول ↑
فشار نقدینگی ↑
رشد اسمی بودجه وزارت بهداشت کمتر از تورم انتظاری (۳۰–۴۰٪) است؛
یعنی حتی با عدد بزرگتر، توان خرید واقعی کاهش یافته.
ترتیب واقعی پرداخت دولت:
حقوق و مزایا
یارانهها و تعهدات اجتماعی
داروهای خاص و بحرانمحور
پروژههای منتخب
تجهیزات پزشکی و اقلام مصرفی
📌 صنعت تجهیزات پزشکی در انتهای صف پرداخت قرار دارد.
دولت بهجای اصلاح ساختار:
ریسک کسری را به بیمهها منتقل میکند
بیمه به بیمارستان
بیمارستان به تأمینکننده
نتیجه: بحران نقدینگی در پایینترین حلقه زنجیره
📌 فروش ادامه دارد، اما پول دیر میآید یا نمیآید.
بودجه ۱۴۰۵:
رشد اقتصادی را فدا میکند
معیشت را تحت فشار میگذارد
اما همچنان تورم را بازتولید میکند
و برای صنعت تجهیزات پزشکی:
بازار حذف نمیشود،
اما بدون مدیریت نقدینگی، نفس صنعت بریده میشود.
بودجه بزرگ بدون اصلاح ساختار پرداخت، فقط عدد است؛ نه سیاست.
این مقاله از زاویه نگاه یک تولیدکننده تجهیزات پزشکی نوشته شده؛
کسی که بیش از اندازه بودجه، با زمان وصول پول زندگی میکند.
