دوست داشتم کلامم و به سلام آغاز کنم ولی بنظرم سلام کردن به جز جنبه ادبی و نزدیکی بیشتر آدما چیز دیگه ای به همراه نداره ، میدونید اونقدرا عمیق نمیشه روش تفکر کرد آخه مگه زندگی به من سلام کرد ؟ نه ! وقتی به خودم اومدم دیدم دستام تو گل های حیاط پشتی یه خونه کلنگی که هر روز اگه توش دعوا نشه اون روز شب نمیشه. اگر تمام مشکلات اعم از اقتصادی و اخلاقی و رفاهی و شرایط زندگی و..... فاکتور بگیریم بازم دعواهای خانوادگی انقدری روی بچه ها تاثیر میزاره که ببرتشون توی انزوا .
من یکی که به جنبه روانشناسی این موضوعات کاری ندارم ، بجای خودش .
اون زمان که تازه داشتم با دنیای اطرافم آشنا میشدم ، در واقع بوها مزه ها رنگ ها و احساسات برام قابل تشخیص بود تمام فامیل ها میگفتن این یچیزی میشه این از اون بچه های با استعداده مادرم و پدرم هم این و قبول داشتن .
پدرم توی محل کارش مادرم هم پشت تلفن در حال صحبت کردن با اقوام تهرانی همش تعریف من و می‌کرد.
کلاس اول و به بهترین شکل ممکن رد کردم کلاس دوم هم همینطور غیر از این هم خارج از انتظار بود کلاس سوم توی خوندن متون درسی استعداد خاصی از خودم نشون دادم .
اولین بار هم همون موقع بود که تاثیر پول و مقام و توی زندگی درک کردم ؛ زمانی که همکلاسی که پدرش رئیس بانک بود شده بود دُر و گوهر و من توی انزوا در حالی که داشتم به دعواهای توی خونه فکر میکردم استعدادم داشت با شعله درونم میسوخت.
خودم اینطور فکر میکنم که هیچوقت توی هیچکدوم از مراحل زندگیم کارایی رو که باید انجام ندادم...
ادامه دارد....
قسمت 1
