سازمان جهانی بهداشت در سال 1948 سلامت را به تمام ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی بسط داده است و ابعاد سلامت اثرات متقابل برهم دارند. مفهوم سلامت روانی در واقع جنبه‌ای از مفهوم کلی سلامت است و بر کلیه روش‌ها و تدابیری اطلاق می‌شود که برای جلوگیری از ابتلا به بیماری روانی، درمان و توان بخشی آنها بکار می‌رود. اما متاسفانه تعریف دقیقی برای سلامت روان در دنیا ثبت نشده است. اما این روزها سلامت روان در جامعه جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است چرا که بیشتر بیماری‌های موجود در جامعه بخش اعظمی ناشی از مشکلات روانی و فشارهای عصبی است.
در شهر تهران 34 درصد افراد بیمار روانی هستند. اما آمار مربوط به بیماری‌های روانی و افسردگی در سطح جامعه ایران حدود 21 تا 25 درصد است. اختلال روانی به حالت‌های شدید روانی اطلاق می‌شود که تمام ابعاد روان و سلامت روان را شامل می‌شود. در مجموع می‌توان فردی را که اضطراب، افسردگی حتی فوبیای اجتماعی دارد را به عنوان اختلال روانی قلمداد نمود.
برخی از مردم در یک حوزه زندگی ممکن است که اختلالات روانی را تجربه نمایند اما سنین نوجوانی و جوانی شایع‌ترین زمان برای بروز علائم اختلالات روانی می‌باشد، به دلیل آنکه ساز و کارهای روانشناختی هنوز پختگی کامل را ندارند. نوجوانان و جوانان توانایی ربرویی با مشکلات زندگی و حل آنرا ندارند. از سوی دیگر فرد به دلیل تحولات بلوغ زمینه مشکلات روانی را در فرد مهیا می‌کند. در کتار تمام این موارد شروع تحصیل، اشتغال، تشکیل خانواده و تعارضاتی که با والدین و نسل قبلی خود پیدا می‌کنند میزان ابتلا افراد به مشکلات روانی را افزایش می‌دهد.
علت اصلی مشکلات روانی در ایران «نبود حال خوب» است و حال خوب زمانی است که شادی و نشاط در جامعه بیشتر باشد.عواملی از این دست همگی بر روح و روان افراد تاثیر می‌گذارد و باعث می‌گردد تا سطح اختلالات روانی افراد جامعه بالا برود. زمانیکه ثبات اقتصادی نباشد میزان نگرانی افراد نسبت به آینده نامعلوم افزایش می‌یابد.
