گاهی به آدمهایی که انتظار زندگی نزیسته شان را می کشند، حسودی می کنم. چرا که فکر می کنم شاید قرار هست چند بار زندگی کنند. شغل بهتر، آدمهای بهتر، وزن مناسب تر، رابطه بهتر، ثروت بیشتر ... زندگی که هیچ نقضی وجود ندارد. نمیدانم درباره اَبَرانسان نیچه یا uber mensch شنیده اید؟ ابرانسان موجودی که از آینده می آید و تکامل یافته انسان هست و هیچ نقضی ندارد و به عنوان هدف کمال گرایی ما تعریف می شود. شاید نتیجه تکامل داروینی، اَبَرانسان که احتمال فرصت زندگی بارها و بارها به او پیش کش می شود و هیچ وقت هم گند نمیزند و هر دفعه بهتر از قبل زندگی می کند. من فکر میکنم این اَبَرانسان دقیقا همان تصویر که روانشانسی زرد با فیلتر اصرار دارند به ما نشان دهند. یه جوری که احساس کنیم منفعل هستیم یک اضطراب دائمی! من فکر میکنم بر خلاف احساس بد که ممکنه علت بیرونی داشته باشد. هیچ مسکن یا عامل بیرونی نمی تواند عامل حال خوبمان شود و صلح و آرامش واقعی از درون نشات می گیرد. شاید وحشتاک به نظر برسد ولی برخلاف ابرانسان فرصت زندگی بدون نقض را نخواهیم داشت و از آن وحشتناک تر این در این فرصت لحظه ای فقط می توانیم روی خودت یعنی همان تصویری که در آینه میبینی حساب کنی، هر انتظاری برای آینده و یا از دیگران ضعف می آورد، پس چشم از پنجره بردار! انسان مدرن اجتماعی امروز کسی هست که بر خودش تسلط و آگاهی دارد قبل از دیگران، داستان زندگی خودت خواندنی تر است تا اَبَرانسان... داستان زندگی نباید تکراری باشد
