بسم ربی
اینترنت که متوقف شد، برخی پی کارهای روزمره مان بودیم. برخی پی تحقیقی، جستجویی، کار دانشجویی. برخی پی دلبری و شوآف در شبکه های اجتماعی. برخی پی معامله و کسب روزی. برخی پی گشت و گذار و وقت گذرانی بیهوده. برخی پی قانع کردن معشوقه ای برای دل سپردن واقعی، برخی پی رصد دیگران با اهداف خیر و شر و ....
خلاصه اینترنت که قطع شد زمان نیز متوقف شد.
بیاید از جنبه کسی به این ماجرا نگاه کنیم که بیرون از ایران است و به اکانت های شبکه های اجتماعی من و شما سر میزند.
انگار زمان درست در روز و ساعت مشخصی برای همه دوستانش متوقف شده است. انگار مردی که صبح برای کاری به بیرون از شهر رفته و شب هنگام که برمیگردد مردمانش را می بیند که درست در یک زمان مشخص همه متوقف شده اند.(کسی در حین غذا خوردن، کسی در حین رانندگی، دیگری در حین مطالعه و...)
متاسفانه یا خوشبختانه با توقف 7-8 روزه اینترنت در ایران، انگار که زمان نیز در میان جمعی از جمعیت ایران متوقف شد، تو گویی سعی میکنی برگردی و میلاد پیامبر خاتم را در اولین استوری و پست تبریک بگویی، چون زمان از همانجا متوقف شده بود.
خوب یا بد، زندگی این روزهای ما به این جنبه عجیب از تکنولوژی گره خورده است و عجب است که این موج چهارم تکنولوژی با قدرت بسیار بیشتری تمام ارکان زندگی شبانه روزمان را به سیطره خود در آورده است.
عده ای معتقدند تکنولوژی باید در خدمت "توسعه" باشد و برخی دیگر معتقدند باید در خدمت "تکامل" قرار گیرد. بین توسعه و تکامل فرق بسیار است که لازم است در مورد این تفاوت خیلی خوب مطالعه و دقت کنیم.اما بهرحال به هر منظری که به این جنبه از تکنولوژی که بنگریم، باید قبول کنیم که زندگی امروز بشر در تسخیر فناوری اطلاعات و ارتباطات ( یا به طور ساده تر اینترنت ) درآمده است و این مُسخر شدن لاجرم و ناخواسته پیش آمده است.
در این میان عده ای بر کوسِ ضرورت قطع کامل اینترنت جهانی و بسنده کردن به اینترانت داخلی کوبیدند و عده ای نام #فیلترنت را بر اینترنت ایران نهادند.
(خدا کند این چند روز قطعی اینترنت، مستمسک تعریف پروژه های معلوم النتیجه برای جذب بودجه های کلان فرهنگی و غیرفرهنگی توسط برخی از عزیزان برای راه اندازی اینترنت های بومی، ملی، محلی و.... نگردد)
در باب آزاد بودن انتقال اطلاعات تشکل های جهانی منجمله WSIS بیانه هایی داده و کارهایی کرده اند که البته نقدهای فراوانی نیز به آن ها وارد است، اما به نظر می رسد در کنار تلاش برای رصدهای فنی و رشد تکنولوژیک، ما در بعد نظریه پردازی و به اصطلاح فلسفه تکنولوژی (فلسفه فناوری اطلاعات و ارتباطات) کار شایسته و درخوری انجام نداده ایم، لذا یکی از شئونی که باید به صورت جدی به آن پرداخته شود نظریه پردازی در باب فلسفه تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات و مسئله آزادی دسترسی به اطلاعات می باشد.
درست است که احتمالا قطع شدن اینترنت به دلایل امنیتی و پیشگیرانه بوده است، اما چه در باب مسئله شبکه ملی اطلاعات ، چه در باب مسئله از رونق افتادن کسب و کارهای اینترنتی و چه کم شدن اعتماد سرمایه گزار به حضور در این عرصه در کشور، مقصر اصلی دولت است!
باید بپذیریم دولت و دست اندرکارانش در این ماجرا کم کاری کرده اند. باید علاج واقعه پیش از وقوع می کردند.
