حوالی ساعت ۱۰ صبح بود که یکی از دوستانم که مسئول راستی آزمایی یکی از شرکت های سرمایه گذاریه با من تماس گرفت و در رابطه با راستی آزمایی فنی دو تا از شرکت هایی که قصد سرمایه گذاری بر روی آنها رو داشتند با من صحبت کرد.
برای من تجربه جدیدی بود اولا خوشحال بودم که یکی از شرکت های سرمایه گذاری من رو در این حد دیده که برای این کار انتخابم کنه و بحث دیگه هم تجربه جدید برای یک مهندس نرم افزار تا دانش خودش رو در رابطه با این حوزه زیاد بکنه.
مسلما مثل همه اولین کاری که کردم جستجو بود و با کمال تعجب دیدم که هیچ استاندارد رسمی برای این کار وجود ندارد و اکثر شرکت های بزرگ دنیا بر اساس تجربه سازمان و مسلما نوع نرم افزاری که قصد سرمایه گذاری بر روی اون رو داشتند این کار رو انجام می دهند و در کل اطلاعات بسیار کمی در رابطه با این مسئله وجود داره.
در رابطه با شرکت های استارت آپی ایرانی (و کلا هر منطقه ای) باز هم میشه یک سری استاندارد ها رو بر اساس فرهنگ درست یا غلط برنامه نویس های اون منطقه (اون هم بر اساس تجربه) پیدا کرد. مثلا در بسیاری از شرکت های ایرانی (البته در این مورد خاص در بیشتر استارت آپ های دنیا) تقریبا تا زمانی که مجبور نباشند از TDD استفاده نمی کنند. که البته میشه گفت از یک طرف برای افزایش سرعت رسیدن به هدف خوب و از طرفی هم ناکفی بودن تست در پروژه بسیار بد ارزیابی کرد.
پس تا اینجا دو تا نتیجه گیری کردم که اولا هیچ سندی(Document) برای راستی آزمایی در حوزه فنی به صورت رسمی وجود نداره و دوم در رابطه با مسائل فنی نباید همه چیز رو به صورت صفر و یکی در نظر گرفت. یعنی باید درک درستی از ماهیت استارت آپ و سایر موارد وابسته به اون انجام داد.
همین مسئله باعث شد تا سعی کنم همون اندک موارد موجود که شامل یک سری document و یک سری کنفرانس ویدیویی بود رو مرتب منظم کنم و در قالب یک سند برای خودم ایجاد کنم و سعی کنم هر چند وقت یکبار این سند رو به روز آوری کنم.
در قسمت های بعدی در رابطه با جنس سوال ها و مصاحبه با CTO شرکت ها، تجربیاتم را با شما به اشتراک می گذارم به امید اینکه این تجربه برای شما مفید بوده باشه.
