"عسل دیوانه " که در ترکی به "دَلی بال" و در انگلیسی
به " mad honey" معروف است، عسلی کم یاب است
که در مناطق کوهستانی شمال ترکیه ، نپال ، چین و
قسمتهایی از قاره ی آمریکا یافت میشود که توسط
زنبورهای" Apis laboriosa" که بزرگترین گونه ی زنبورهای
عسل میباشد ساخته می شود ولی این عسل با دیگر
عسل های رایج در جهان که مردم روزانه از آنها استفاده
می کنند تفاوت بزرگی دارد و این تفاوت خطرناک یا به
زعم عده ای دوست داشتنی چیزی نیست جز " احساس
توهم و سرخوشی " که بعد از خوردن آن در انسان و دیگر
حیوانات به ویژه خرسها نمایان می شود،
مصرف میزان بسیار کمی از این عسل در درمان بعضی
بیمار ها مانند اضطراب و افسردگی میتواند اثر دارویی
داشته باشد ولی مصرف خارج از کنترل، این عسل را
به ماده ای مخدر و حتی کشنده تبدیل می کند.
اما علت خاصیت توهم زایی این عسل چیست ؟
زنبورهای "Apis laboriosa " این عسل را با مکیدن
شهد گلهای کم یاب "رودوندرون" می سازند که این
گلها در گرده ی خود حاوی ماده توهم زا به نام
"گرینوتوکسین" (graynotixin) می باشند
که به طور مستقیم به مغز انسان و حیوانات
تاثیر میگذارد.
جالب است بدانید در طول تاریخ استفاده از عسل دیوانه
به عنوان "سلاح بیولوژیکی" مرسوم بوده و اولین بار در
سال 401 قبل از میلاد توسط "زنفون" مورخ یونانی به آن
اشاره شده است ، بدین گونه که در بسیاری جنگ ها در
امپراتوری یونان، سربازان دشمن بعد از مصرف این نوع عسل
علائم توهم ،مستی،استفراغ،بیهوشی و حتی مرگ را داشتند
و به جهت عدم توانایی در شمشیر زنی و مبارزه در جنگ
شکست می خوردند.
در تاریخ صنعت سینما نیز این "عسل" سوژه ی جذابی برای
شماری از کارگردانان معروف جهان بوده است ،که در تازه ترین
آنها فیلم جدید هرکول پوآرو به اسم "یک جن زدگی در ونیز "
A Haunting in Venice (2023) در ژانر معمایی و ترسناک
با ظرافت به این موضوع پرداخته است.
