نگارنده: علی شامی
شهروندی وضعیت قانونی است که حقوق و تکالیف یکپارچه ای را به تمام اعضاء در حوزه سیاسی و جغرافیایی یک دولت می بخشد. شهروندی مدرن بر پایه برابری در پیشگاه قانون، آزادی از قوانین مستبدانه و کرامت انسانی و حقوق بشر استوار است.
به گمانم آنچه در فراسوی رابطه قانونی بین فرد و دولت به این رابطه جان می بخشد، احساس تعلق خاطری است که در هر فرد شکل می گیرد. من چه زمان احساس تعلق خاطر خواهم داشت؟ آن زمان که نیازهای ابتدایی زندگی ام تامین باشد، آن زمان که آرامش و امنیت داشته باشم، آن زمان که احساس ارزشمندی و خود شکوفایی کنم، آن زمان که فرصت های برابر برای فعالیت و پیشرفت برایم فراهم باشد، آن زمان که بتوانم آزادانه انتخاب کنم، آن زمان که آزادانه و بی واهمه اعتراض کنم و آن زمان که آزادانه و شاد زندگی کنم.
آیا اکنون چنین شرایطی مهیا است؟ اگر من کرد باشم، اگر من بلوچ باشم، اگر من عرب باشم، اگر من آذری باشم، اگر من ترکمن باشم، اگر من سنی، یهودی، مسیحی، زرتشتی ، بهایی یا بی دین باشم چه؟ اگر من زن باشم چه؟
هجوم بی امان پرسش ها و ناملایماتی که در پس پاسخ به هر یک از آنها نهفته است تنها یک نتیجه برایم دارد و آن اینکه از ایرانی بودنم تنها تعلق به خاک سرزمینم و هموطنانم برایم به جا مانده و به جز آن حس واقعی و دردناکی در من جاری است که " من شهروند ایران نیستم"
#شهروندی - #اجتماعی - #دل_نوشته
