آقا سلام.
توی پست قبلیم (یه مدتی نیستم : در باب کنکور و از دست دادن یک رفیق شفیق) (قبل از ادامه اگر نخوندین بخونین اینم لینک) من در مورد از دست رفتن لپ تاپم که حدود ۱۳ ساله که دارمش صحبت کردم.
جا داره قبل از ادامه از مهدی دایی عزیزم بابت پیشنهادات عالیشون تشکر کنم و همچنین از شرکت نگین رایانه اردبیل بابت راهنمایی عالیشون (متاسفانه اسم تکنسین تعمیرات یادم نیست خیلی مرد بود) برای تعمیر لپتاپ و ارائه سی دی ویندوز لایو «اشانتیون»
قبل از ادامه دادن لطفا اگر سر رشته ای ندارین اصلا دست به کار نبرین ممکنه بر اثر یک اشتباه کل اطلاعاتتون رو به فنا بدین.
قبل از همه یه فلش بک بزنیم (بده بزنیم بریم)
یه مدت طولانی بود که من به خانواده میگفتم که آقا لطفا یه هارد بخرین و اطلاعات رو توش نگه داریم دیگه واقعا حتی برای کارای خودمم جا کم میارم. حدود ۶ الی ۷ سال من این حرف هارو گفتم که ناگهان آن روزی که نباید میومد اومد. لپ تاپ دیگه روشن نشد (البته روشن شد ولی بوت نشد (به زبان عامیانه گفتم :))) و من موندم و یه لپ تاپ و هارد معیوبش که ۹٪ از سلامتیش باقی مونده (حدود ۲۴۶ ساعت معادل ۱۱ روز) که از شانس بد من بیت لاکر هم فعال بود (قبلا به دلیل امانتی دادن لپ تاپم مجبور به انکریپت هاردم با بیت لاکر شدم تا کسی بدون اجازه من از پارتیشن اصلی استفاده نکنه) یعنی قوز بالا قوز :/
بالاخره من پس از این تاخیر ۲۱ روزه موفق شدم که پس از تحقیقات فراوان و انتخاب مدل مناسب برای کاربری خانگی برای ذخیره عکس ها و فیلم ها و ایجاد جلسات توجیهی یک عدد هارد دیسک اکسترنال ۲ ترابایتی سیلیکون پاور با قیمت ۴ میلیون و ۳۰۰ تومن بخرم (اصلا مقصود فخر فروشی نیست) که قبل از خرید اون مادرم مصّر بودن که بازم از فروشنده بپرسیم که فرق هارد دیسک با اس اس دی چیه و اینا ??
من با سی دی لایوی که در دسترس داشتم ویندوز رو بوت کردم ولی به جز پارتیشن جداگانه ای که برای خودم ساخته بودم (بیت لاکر نداشت) به پارتیشن اصلی که عکس های خونوادگی توش بودن دسترسی نداشتم.
___________________به عبارت بهتر بیت لاکر رمز عبور و حتی ریکاوری کی رو قبول نکرد______________________
حالا من مونده بودم با کابوس های دوران کودکی که جان گرفته بودن. از اونجایی که تقریبا ۹۹ درصد مواقع من از لپ تاپ استفاده میکنم و نه کس دیگه تمام انگشت های اتهام به سوی من با این عنوان درحال نشانه رفتن بودن :
در حال مرور این افکار بودم و تمام ابزار های موجود در دیسک لایو رو بررسی میکردم ولی چیزی پیدا نکردم و چندبار به امید اینکه مشکل از ورژن ویندوز باشه چندبار سیستم رو ریستارت کردم و ورژن های مختلف رو برای باز کردن قفل بیت لاکر امتحان کردم ولی نشد که بشه. استرس کل وجودم رو گرفته بود با آخرین ریستارت چشمم به ابزاری به اسم «hard disk sentinel» افتاد که برای رفع بدسکتور استفاده میشه (کمی قبل تر سعی کردم نصبش کنم ولی به دلایلی ران نشد).
بلافاصله این ابزار رو ران کردم و تقریبا حدود ۲ ساعت و نیم بعدش کارش تموم شد و جمعا ۸ بدسکتور رو شناسایی و رفع کرد. کمی امیدوارتر شدم و دوباره با همون دیسک ویندوز ۱۰، ۶۴ بیتی رو بوت کردم ولی این امید دیری نپایید و تبدیل به یاس شد که زهی خیال باطل من احساس میکردم که این بد سکتور ها مربوط به همون قسمت بیت لاکر باید باشن (از ساختار و مکانیسم دقیقش متاسفانه بی اطلاع هستم) که نبودن به عبارتی پسورد رو قبول نکرد حتی ریکاوری کی رو هم قبول نکرد. اینجا دیگه رسما من اینبار به جای کامپیوتر فریز شده بودم.
ساعت ۱۲:۳۰ دقیقه شب به وقت ایران من که همچنان فریز باقی مونده بودم به این فکر افتادم که شاید بعد این اسکن و رفع جزئی بدسکتور بتونم سیستمم رو نجات بدم. گفتم برای آخرین بارم که شده سیستم رو ریستارت میکنم و اگر تونستم به Safe Mode دسترسی پیدا کنم شاید بتونم شانسم رو امتحان بکنم که بله! با یه صفحه ی اررور آبی رنگ (البته نه صفحه آبی مرگ) روبرو شدم که میگفت:
که نشانه خوبی برای من بود این آپشن مستقیما من رو به Safe Mode هدایت می کرد دکمه F8 رو زدم و Safe Mode رو انتخاب کردم پس از اینکه سیستم بوت شد برای دومین بار (ریا نشه چند ساعت قبل از عملیات نجات، ویندوز ۱۱ رو برای دومین بار توی سیستم دیگه ملاقات کردم) چهره ویندوز ۱۰ رو دیدم. سریعا دست به کار شدم و دوباره پسورد بیت لاکر رو زدم. این لحظات سخت به معنی واقعی کلمه خیس عرق شده بودم که ناگهان همون اررور پسورد غلط می باشد تکرار شد و حتی ریکاوری کی رو هم قبول نکرد.
در حین رفع بد سکتور داشتم توی یکی از فروم ها میخوندم که نوشته بود «یکی از دلایلی که بیت لاکر اررور پسورد میده بد سکتور هست».
دیگه داشتم جدا کلافه میشدم و تصمیم گرفتم که سیستم رو خاموش کنم و کلا بی خیالش بشم و فردا ببرم تعمیر تا خودشون من رو جواب بکنن.
آخرین تیری که داشتم رو زدم ولی به هدف نخورد. ولی از گلوله معکوس شده ای که شلیک کرده بودم استفاده کردم (شبیه کاری که در تنت انجام میشد) و اون چیزی نبود به اسم CMD شاید باورتون نشه به محض اینکه به ذهنم رسید که شاید بتونه کمک کننده باشه توی فروم ها «نحوه باز کردن قفل بیت لاکر با CMD» گشتم و بالاخره جواب داد.
بالاخره پس از حدود ۵ ساعت تلاش تونستم بیت لاکر لاکردار!!! (وزنش اینجوری بهتره : بیت لاکردار!!! خخخ) رو شکست بدم.
اینجا بود که من تصمیم بر این گرفتم که شب رو نخوابم و فایل هارو از همون حالت سیف مود کپی کنم که کل پروسه کپی کردن بالغ بر ۱۲ ساعت از من وقت گرفت.
البته دروغ چرا یکی از فولدر های حجیم (فکر کنم ۱۵۰ گیگابایت) داشت کپی میشد و مطمئن بودم که تا بیشتر از ۱ ساعت بعد هم کارش تموم نمیشه منم خواستم چرت بزنم و از روی آگاهی/نا آگاهی آلارم رو روی ویبره گذاشتم و خوابم برد! ساعت ۷ صبح بیدار شدم (با صدای مادر) و دیدم کارش تموم شده ولی همچنان چند تا فولدر چغر (روی هم رفته ۲۰۰ گیگابایت) باقی مونده بودن که همشون رو کپی کردم و تموم شدن.
الان دیگه خیالم از بابت سلامت اطلاعات راحته
من روی یک دوراهی قرار گرفته بودم که آیا پارتیشنی که ویندوز روش نصبه رو فرمت کنم یا ویندوز رو Repair کنم؟؟؟ (چونکه برنامه هام توش بودن که نصب همشون یک روز وقت میبرن) که تصمیم بر Repair (تعمیر) ویندوز شد و پس از گذاشتن سی دی ویندوز یادم رفت که از توی بوت منو سی دی رو انتخاب کنم و ویندوز به روال عادی خودش داشت بوت میشد و من مطمئن بودم که همینجا گیر میکنه و باید ریستارت بشه.
به طور عجیبی پروفایل من اومد و برای بار دوم من فریز شدم و مات و مبهوت موندم و به راحتی تونستم لاگین کنم! و پس از چند دقیقه لاگین کردم و واقعا حس خوبی نسبت به بازگشت به دسکتاپ خودم بعد از مدت ها گرفتم.
ولی هنوز لپ تاپ مشکل داشت و با یک کلیک راست کردن به چخ میرفت و دوباره صفحه از اول لود میشد (نه اینکه Sign Out بشم) به ذهنم رسید که قبل از اینکه این بیت لاکر بیشتر از اینا دردسر درست کنه برم غیرفعالش کنم که به محض این کار صفحه رفرش شد و تمام کامپوننت ها و آیکون ها لود شدن که خبر خیلی خوبی بود و دیگه با کلیک راست سیستم به چخ نمیرفت.
هنوزم که هنوزه برام جالبه که چطور واقعا چطور این اتفاق افتاد. لپتاپی که تا ۲۱ روز پیش به زور صفحه آبی مرگ رو بهت نشون میداد الان داره میزبانی تایپ این پست رو میکنه.
احساس غرور میکنم که تونستم با کابوس های دوران کودکیم روبرو بشم و شکستشون بدم و از بازگشت به خانه خرسندم هرچند این حس خیلی پایدار نیست و باید به طور بهینه از لپ تاپم استفاده کنم تا وقتی که پول لپ تاپ جدید جور بشه.
پی نوشت۱ : هارد لپتاپم در سال ۲۰۱۸ بر اثر انتخاب اشتباه درایو توسط من فرمت شد که ریکاوری رنجه اون رو دایی محترم بنده انجام دادن. خیلی به مطلب شاید ربطی نداشته باشه ولی آگهی بازرگانی رو نمیشه کاریش کرد!
(هرچند اصلا مقصود آگهی بازرگانی نیست :) )
پی نوشت ۲ :
هیچ وقت زمان استفاده کردن از کامپیوتر عجله نکنین به محض اینکه متوجه بشه شما عجله دارین قاطی میکنه
پی نوشت ۳ : هارد لپ تاپ من تا این روز «» کار مداوم داشته که یکم کمتر از مقدار متداول هست که بیشترین علتش رو تقصیر عدم دفع مناسب گرما میدونم (خاک گرفتگی فن و عدم استفاده از کولر (شکسته :( ) در انجام کار های سنگین).
خلاصه اینکه اینطوری دیگه.
ارادتمند همتون علی شیمیست، اوت!
«این پست رو دیروز نوشتم (دقیقا بعد از درست شدن لپ تاپ) و امروز (۱۰ مرداد ۱۴۰۲) منتشر کردم»
ادیت ۳۰ دقیقه بعد از انتشار پست : یکم خوندن متن سخت بود که اصلاحات رو انجام دادم :)
دیگر پست ها:
