چرا می گوید از خوب و بد روزگار خیلی خوشحال یا محزون نشو؟ چرا می گوید اگر نکوهشت کنند بی تابی نکن اگر مدحت کنند شاد نشو؟ ... برای چیست ؟
چون کسی که مصداق آیه "وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ ۗ " بشود دیگر از فکر خود و خودبینی خارج می شود و به زبان دیگر یعنی تمام وجودش را و تمام عمر و لحظاتش را فدای محبوبش می کند و اینجاست که اگر در چیزی موفق ظاهری نیافت و یا یافت فرقی به هیچ وجه برایش ندارد؛ چرا که او با خدا معامله کرده، او تنها وقتی ناراحت خواهد شد که خودش و وجودش را که سرمایه ی معبودش است برای کس یا چیزی غیر از صاحب حقیقیش خرج کند و چقدر زیباست بندگی و چقدر زیباست طمانینه ... " الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب "
در واقع این نیست که هیچ چیز در دنیا ارزش شاد شدن یا ناراحت شدن را نداشته باشد، ولی شرط آن این است که شادی یا حزن حاصل رضایت یا عدم رضایت محبوب باشد ، که اگر عبد ، عبد واقعی باشد هیچ گاه حزن سراغش نمی آید.
"ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً "یعنی رضایت مهبود در گرو رضایت مولاست...
"أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ"
