با گسترش روزافزون زندگی شهرنشینی و رشد زندگی آپارتمان‌نشینی هرجا که چشم کار می‌کنه شانه به شانه هم آپارتمان کاشته شده، جوری که زندگی در خانه ویلایی و حیاط‌دار به یک نوستالژی کودکانه بدل شده. چیزی که مسلمه اینه که فرهنگ ساخت و ساز شهری هم باید با این فرهنگ و ذائقه مردم همراه باشه وگرنه شهر و ساختمانی که قرار بوده محلی برای آسایش و آرامش باشه باعث ایجاد زحمت و آزار ساکنان خودش میشه.
از جمله تغییرات فرهنگی که مدتیه بیشتر در بین مردم دیده میشه روی آوردن مجدد اونها به استفاده از دوچرخه‌ست. این وسیله نقلیه سالم و بدون آلایندگی وسیله مناسبی برای فرار از ترافیک‌های سرسام‌آور شهرهاست به همین جهت مردم برای سفرهای درون شهری و حتی تعطیلات آخر هفته‌شون از دوچرخه استفاده می‌کنند.
اما معضلی که صاحبان دوچرخه با اون رو به رو میشن بحث عدم پیش‌بینی زیرساخت‌های مناسب واسه این وسیله نقلیه‌ست؛ دوچرخه سوارها فاقد مسیرهای امن و اختصاصی در شهرها هستند. البته به نظر میرسه برخی از شهرداری‌ها توی ساخت خیابان‌های جدیدشون دارن مکان‌هایی رو برای تردد اونها در نظر می‌گیرن اما از تردد در شهر که بگذریم درچرخه‌سواران با مشکل دیگه‌ای هم روبه‌رو هستند و اون نداشتن جای پارک در مجتمع محل زندگیشونه! توی یه مجتمع مسکونی هر واحد آپارتمان یه پارکینگ اختصاصی خودرو داره که در اون فقط میتونه ماشینش رو پارک کنه و اغلب جای دیگه‌ای نمیمونه.
از طرف دیگه‌ام گذاشتن دوچرخه در فضاهای مشاع مجتمع مثل لابی‌ها یا راه پله و پاگردها براساس ماده3 قانون تملک آپارتمان‌ها ممنوعه و اگه یکی از ساکنین رضایت نداشته باشه حتی میتونه از شخص شکایت کنه! بردن دوچرخه به داخل واحد هم که دردسرهای خاص خودش رو داره، پس چه باید کرد!؟
پیشنهاد الوملک اینه که مدیر ساختمان به همراه ساکنین با در نظر گرفتن یه محل مناسب برای پارک دوچرخه های ساکنین اقدام کنه که با اضافه کردن اندکی چاشنی خلاقیت میشه هم در فضای اشغال شده صرفه‌جویی بشه و هم زیبایی ظاهری مجتمع حفظ کرد، همچنین سازندگان محترم هم هنگام ساخت و جانمایی پارکینگ‌ها فضایی رو به عنوان پارکینگ دوچرخه ساکنین در نظر بگیرند که خود این اقدام به عنوان یه آپشن جدید اما کم هزینه برای سازنده میتونه موجب جلب نظر و رضایت خریداران بشه!
به امید روزی که همه در آپارتمان‌های دوست‌دار دوچرخه زندگی کنیم ..
