دیروز مصاحبه یه فرد مشهور و الهام بخشیو میدیدم و چقدر افکارش بهم نزدیک و قابل لمس بود. چقدر لذت بخشه وقتی افکار بهم ریخته خودتو تو دوتا جمله میبینی و تازه میفهمی واقعا چی میخواستی بگی.
از موضوع اصلی دور نشیم، سخن از پرستش سرشت وحشیِ در تحولاته که گاهی به ضررمون تموم میشه، انحراف در مسیر، به تبعیت از احساسات زودگذر.
سخن اصلی و باید بگم که حفظ اصالت خیلی مهمتر از موفق(تر) و یا مشهور(تر) شدنه، اصل موفق شدن در حفظ و ارتقا وجود خود شماست، هیچوقت فراموش نکنید که از کجا شروع کردید، نقطه صفر تا قله، راهیه که مختص خود شما و ذات شما بوده، اگر نقطه صفری وجود نداشته باشه به دنبال آن قله ای هم وجود نخواهد داشت پس به خود و اصالتتان و مکان شروع خودتون ایمان بیارید، تا تهش.
بدونید راه و روشی که با اون به قله(گاهی به نام اهداف بلند مدت) رسیدید هویت شماست، البته که هیچکس به لمس ماه هم راضی نمیماند اما با گم کردن هویت خود، نفس طمعکار خودتونو خوشنود نکنید.
من با گم کردن راه خودم درسی گرفتم، طمع، نفس حریس، دزد آرامش. شایدم بشه گفت محدودیت های اطرافم قاتل خلاقیتم بودن اما توفقم تو این راه به دست خودم بود. یک احساس مقطعی و زود گذری که راضی به موقعیت واقعی خودم نبود و رو ابرها سیر میکرد و هوای تنفسم رو برای یک جهش بی مورد، خفه کننده کرده بود. من هم تشنه ی همین بودم.
اینو به خودمم میگم، هیچوقت هیچقوت هیچوقت جایی رو که شروع کردید و اینکه چرا شروع کردید رو فراموش نکنید، حتی شده درباره حستون تو لحظه خاصِ شروعِ یک جرقه بنویسید، اولین کار خودتونو ثبت کنید و یک جا ذخیره داشته باشید و هروقت نا امیدی به سراغتون اومد، به چیزهایی که ثبت کرده بودید بپردازید.
شروع یک کاری یا برنامه ای خیلی خیلی سخته اما موندن تو مسیر سختره. اگر با صبر و تلاش های هوشمندانه خودتون به چیزی که میخواستین برسید بدونید که به یک صعود بدون انقضا دست پیدا کردید.
