یک رویکرد جامع برای درمان نیاز به یک رویکرد جامع برای ارزیابی دارد. چرا که لکنت شامل ویژگی هایی است که به راحتی بیشتری اندازه گیری می شوند. مثل ناروانی ظاهری. و ویژگی هایی که با راحتی کمتری اندازه گیری می شوند. مثل واکنش ها به لکنت. بکارگیری انواع شیوه های ارزیابی ضروری است.
علاوه بر این به خاطر اینکه درمان بر اساس چارچوب ICF قرار می گیرد در نتیجه ارزیابی هم باید بر اساس ICF باشد. ارزیابی می تواند به صورت غیر رسمی و یا رسمی صورت گیرند.
به یاد داشته باشیم که شدت لکنت برابر با تاثیر لکنت نیست. بعضی از افراد لکنت زیادی می کنند ولی تاثیر کمی را تجربه می کنند.
اگرچه از قدیم گفتاردرمانگران زیاد تمایل به صحبت کردن در مورد لکنت با کودک / نوجوان ندارند. اما این تنها راهی است که ما می توانیم تجربه آنها را درک کنیم. مراجعان در وهله اول با این قضیه راحت نیستند. اما حمایت و تایید این کار به آنها کمک می کند تا درک کنند ما برای کمک کردن به آنها حضور داریم. در واقع درمان با این ارزیابی آغاز می شود.
ارزیابی باید در طول فرایند تشخیص و درمان صورت گیرد. اندازه گیری های مکرر نه تنها اطلاعاتی را در مورد وجود و شدت اختلال فراهم می کنند. بلکه اطلاعاتی را نیز فراهم می نماید . که می توانند در این موارد کمک کنند. در نوشتن اهداف و طراحی درمان ، ثبت تغییرات در طول زمان در تعیین زمانی مهارت های ارتباطی کودک / نوجوان به اندازه کافی برای تضمین ترخیص از درمان و برای پی گیری کودک / نوجوان بعد از ترخیص برای اطمینان بخشیدن در اینکه پیشرفت های ارتباطی تثبیت شده اند.
در نهایت یک ارزشیابی کامل فقط به اختلال لکنت اختصاص ندارد و نیاز است تا جنبه های دیگر رشد گفتار و زبان را نیز در نظر گرفته و در صورت لزوم ارزیابی صورت گیرد.
لینک های مرتبط با ” ارزیابی در درمان جامع لکنت ” :
ایجاد گفتار بدون لکنت در کلینیک
فاکتور های زمینه ای فردی و محیطی لکنت
با ما در شبکه های اجتماعی در ارتباط باشید .