سبک طراشعر فراتر از شعرِ « نوشتاری - دیداری - شنیداری»
در شعر تصویری که به آن شعر مصور یا نگاشتنی "Pattern poetry"هم گفته‌اند، شعری است که از جهت نگارشی به گونهای نوشته شود که ساختمان ظاهری آن به شکل چیزی باشد؛ شکلی که با مضمونی از شعر مناسبت دارد و معنی یا احساسی را به خواننده منتقل می‌کند. در این گونه شعر، نحوه‌ی چینش اجزای آوایی و واژگانی شعر و چگونه قرار گرفتن مصراع‌‌ها تصویری را به نمایش میگذارد که با محتوای شعر یا صور خیال آن در ارتباط است. و در شعر دیداری صورت تازه‌تر و تکامل یافته‌تری از شعر تصویری است. شاعر شعر دیداری، درونمایه‌ی شعر خود را با استفاده از هنر گرافیک و از طریق بازی با کلمات و حروف به گونهای می‌نویسد که طرحی را جلوی چشم بیننده میگذارد. فهم پیام شاعر لزوما با نگاه کردن به ظاهر گرافیکی شعر او امکان‌‌پذیر می‌‌شود. که مهم ترین تفاوت شعر تصویری با شعر دیداری "Concrete verse" آن است که شعر تصویری «شنیداری ـ دیداری» است در حالی که شعر دیداری «نوشتاری ـ دیداری» است. یعنی شعر تصویری با گوش نیز سر و کار دارد. به تعبیری دیگر «ممکن است شعر تصویری بلند خوانده شود و همچنان معنی و شعر بودن خود را حفظ کند، ولی در شعر دیداری این زمینه‌ی دیداری، افراطی است و کلیت و اساس آن بر صفحه‌ی کاغذ قرار دارد، نه در واژه‌ها یا واحدهای چاپ رایانه‌ای که آن را می‌‌سازند. از این روست که شعر دیداری را نمی‌توان برای تأثیرگذاری بر مخاطب با صدای بلند خواند، بلکه برای لذت بردن فقط باید آن را دید، چرا که واژه‌ها روی کاغذ مرتب شده‌اند» و به همین سبب است که می‌توان از شعر دیداری در طراحی پوسترها که معمولا به صورت دیدنی عرضه می‌‌شوند، استفاده کرد.
