ادبیات گویای زمانه و فرهنگ زیست زمان شاعر است و به عبارتی، با تغییر زمان و فرهنگ تغییر می‌کند که این تغییر تاثیر شگرفی در اندیشه‌های جهان پیرامون شاعر دارد، نحوه‌ی بر‌قراری ارتباط انسان‌ها با عصری که زندگی می‌کنند، از طریق شنیدن و خواندن متن ادبی است که به صورت مکتوب یا شفاهی منتقل می‌شود در واقع در ادبیات معاصر می‌توان با استفاده از معانی اندیشه‌ها را درون ذهن مخاطب به تصویر کشید تا درک متن ادبی از نظر ایجاد نقش آفرینی کلمات به حداکثر اعتلای خودش برسند و معانی جدید را دریافت کنند که در شعر گذشته یعنی ادبیات کلاسیک قابل دریافت نیست. زبان نشانه‌ها، همراه با گرایش گرافیکی نقش مهمی در شکل‌گیری فرم معنای متن دارد، در واقع طراشعر با تغییر تصویری یک صامت و حرکت دادن واژه ها به سمت بافت چه از لحاظ ساختاری و چه از لحاظ معنی، کلمه‌ی شعر را دچار تحول شگرف کرده است.
چند طراشعر از امین افضل پور
