"طراشعر" شیوه‌ی شعری با گرایش آزادی‌خواهانه به یادمان می‌آورد مفهوم اصل آزادی که سبب خلقت انسان بود؛ زیرا خدا گفت
می خواهم چیزی را خلق کنم و چیزی را من می فهمم که فرشته ها نمی فهمند؛ آن چیز آزادی بود.
اگر بخواهیم به دیگر نکته‌ی متمایز طراشعر اشاره کنیم یکی از ساختارهای ارزشی آن، تصویری کردن مراعات نظیر است در این سبک که توسط «امین افضل‌پور» بنیانگذار شده است.
طراشعر مجموعه‌ای از آرایه‌های ادبی است و قابل تطبیق با توشیح و مکاتب ادبی کانکریت، رومانتیسم، سمبولیسم و کوبیسم است. همچنین شاعر توانسته با چشیدن شهد حروف در بعضی از اشعار شعرای بزرگ ایرانی از جمله «مولانا» «خاقانی» «شفیعی کدکنی» «ایرج میرزا» و دیگر شعرا ثابت کند که شاعر می‌تواند در عصر مدرنیته در زیر چتر بزرگان ادب و شعر نبود چرا که در جایی از هنر باید از زیر سایه‌ی شیوه‌های هنریِ پیشین بیرون آید و رسالت خود را در مسیر تکامل خلق اثر البته با داشتن حرفی تازه انجام دهد. حرف‌گرایی و طنازی در طراشعر دیگر نشانه‌های لطف و چیرگی طراشعرِ امین افضل‌پور است.
ازآن گویند گاهی لفظ قانون/ که حرف آخر قانون بود نون (ایرج‌میرزا)
شانس نیاورد/ نعل نامت/ نون به نرخ روز خوردی خوردی/ تهران (امین افضل‌پور)
--
دروازه سرای ازل دان به سه حرف عشق/ دندانه کلید ابد دان دو حرف لا (خاقانی)
تهران/ کلیدش چرخید/ از ران/ تجاوز شد (امین افضل پور)
فرزانه بهزادی
