"طراشعر" سبکی نوین در عرصه‌ی ادبیات است که به‌واسطه‌ی «امین افضل‌پور» به منصه ظهور رسیده است؛ به پیرو نام بردن از این سبک متفاوت لازم می‌دانم به تشابهات و تفاوت‌های این سبک در عرصه‌ی ادبیات بپردازیم. گرچه این تک نگاشت همه ی جوانب، تاثیرپذیری و تاثیرگذاری ویژه ی این شیوه ی شعر را در برندارد اما در تأملی و نگرشی به این‌گونه سبک از نوشتن، ایجاب می‌کند که گفته شود هیچ‌گونه بار معنایی از سبک کاسته نمی‌شود و ارزش رقص قلم و نوآوری با توجه به عملکرد خلّاقانه نویسنده مشهود می‌باشد.
بنابر این سطر، پیداست که شاعر با شیوه‌ی خاص خویش در نحوه‌ی آفرینش این اثر زیبا تمام آرایه‌های ادبی را به‌یکباره در خود هویدا نموده؛ به‌طور مثال در تمام اثرهای ادبی و شعر حس دیداری در مخاطب زنده می‌شود اما طراشعر به‌طوری ماهرانه حس شنیداری را در مخاطب بعد از رؤیت کردن بیدار می‌کند و با نویسنده همسو می‌شود یعنی ایجاز، تمثیل، مراعات نظیر، تشابه و دیگر آرایه‌ها را سلسله‌وار با خود دارد. سبک نامبرده، به شکلی بسیار دلنشین تجسم‌سازی را برای مخاطب مهیا می‌کند.
در اشاره‌ای که رفت آنچه لازم به نظرمی‌رسد اینست که در سبک‌های مسبوق، همزمان حالت نوشتاری، دیداری، تجسمی و مصورسازی قابل لمس و مشاهده نبوده اما در طراشعر، شاعر با زبان و تعابیرِ خاص خویش به معنای وسیعِ "تصویر حروف" رسیده است. و البته به‌شکلی ماهرانه خواننده را به چالشی در حین خواندن شعر، می‌کشاند که با دیدن یک تابلوی کوبیسم همان‌اندازه معماگونه و چالش‌برانگیز!
شاعر پارسی‌گوی ما، تنها به نمادهای اعتقادی، باستانی و حتی دریغ‌یادهای ایرانی اکتفاء نکرده است چرا در اشعارش چشم حورس می‌بینیم و نشان خدای سین می‌بینیم؛ اینست نشان از دانش شاعر در دنیای راستین شعر دارد که تجلّی یافته است.
نویسنده:هایده غلامی
یادداشتی بر سبک طراشعر امین افضل پور (blogsky.com)
