شهریور ماه سال 97 برای دومین بار باز رهسپار هند شهر بمبئی ایالت مهاراشترا - به انگلیسی Maharashtra - شدیم .
از لحظه ای که بمبئی در ارتفاع نمایان شد موجی از پشیمانی و نارضایتی بین مسافران پدیدار شد ؛ البته خیلی ها هم از دیدن پراکندگی اقشار متنوع در سطح شهر ذوق زده شده بودند و خیلی ها هم مثل من بی قرار و هیجان زده با شور بی انتهایی فقط منتظر فرود هواپیما بودیم .
محله کولابا - به انگلیسی COLABA - مقصد ما ، نسبت به 8 سال پیش تغییری نکرده بود ، همان زنان دست فروش ، همان فروشگاه ها ، هتل ها ، رستوران ها و حتی همان سگ های ولگرد .
زندگی و گشت و گذار برای ما که اهل چسان فسان کردنیم خیلی مشکل بود ، مخصوصا آن روزهایی که باران می گرفت و کل شهر را آب برمی داشت .
لپ کلام اینکه سفر به هند سلیقه و باب میل هرکس نیست و همه ی افراد نمی توانند حتی یک ساعت دوام بیاورند ؛ با این حال چه برای کسانی که طاقت گزندند و چه برای کسانی که اهل بردباری اند توصیه می کنم که با من تا انتهای این مطلب همراه ما باشید .
نمی توانم دقیق برای شما بگویم آنها چه تیپ و چه نوع شخصیتی داشتند ولی در یک کلمه می توانم حسم را نسبت به شخصیت هندوها بکار بیاندازم ؛ حس من می گوید هندوها بغایت به قول انگلیسی ها راحت گذرند -easy going- .
با موش ها زندگی می کنند ، باران های موسمی عاشق ترشان می کند ، ترکیب چای ماسالا و تعطیلی یکشنبه ها خستگی کار یک هفته شان را در می کند و یا با کوچکترین مناسبتی می کوبند ، می زنند ، می خندند و می رقصند .
بر اساس مطلب ویکیپدیا هند پرجمعیت ترین دموکراسی جهان است با یک و نیم میلیارد جمعیت در سه میلیون کیلومتر مربع مساحت ؛ نوع حکومتشان هم فدرال پارلمانی است .
این ها بخشی از معرفی کلی کشور هند بود ، جایی که یک و نیم میلیارد انسان حرفشان ، عقایدشان و روحیاتشان بر هر چیزی تقدم دارد .
اگر حتی یک روز هم در هند زندگی کنید غیرممکن است که عده ای را نبینید که در حال جشن و پایکوبی باشند . انگار هندوها برای شادی و بهجت خود با همدیگر تربیت شده اند . زمانی که ما آنجا بودیم یک شب موقع بازگشت به هتل ، افرادی را دیدیم که لبخندزنان دسته دسته به سمت مقصدی می رفتند . با آنها هم مسیر شدیم و متوجه شدیم که کمی جلوتر گروهی انبوه ایستاده اند و به همراه چندین طبل مخصوص منتظرند که یک نفر از میان جمعیت شان بگوید ف تا آنها بروند فرحزاد. ما همان هنگام متوجه شدیم که این دسته دقیقا پایین پنجره ی هتل ما هستند ، پس بالا رفتیم و از همان جا تماشاگر جشن شدیم .
از بزرگترین عادات هندوها بعد از ساعات کاری خوردن آب نیشکر ، آب نارگیل یا آب انبه است . تمام این ها را در لیوان هایی می نوشند که با کم ترین سطح بهداشت شسته می شود ؛ چقدر غریب !.
از انتهای روز کاری آنها گفتیم حالا می خواهیم ابتدای روز کاری در بمبئی را کاوش کنیم . برای ما که حتی خروس هایمان هم دیگر نای دم سحرخواندن ندارند عجیبه اما واقعیت راجب هندوها این است که شهرشان یعنی همان بمبئی راس ساعت شش صبح بیدار می شود . پیرزن ها بساطشان را پهن می کنند ، کارمندان به اداره می روند و پدران متعهد هم با موتورهایشان بچه مدرسه ای های یکدست خود را به مدرسه می رسانند ؛ هیچکس نباید هفت صبح خواب باشد .
همه ی این مطلب را نوشتم تا به یادداشت چهار سال پیشم برسم : ( هند کشوری است بر پایه سنت های زیبا ، در آنجا فقر معضل جامعه نیست ، بلکه یک فرهنگ یا نظام است که مردم به ازای تحمل آن آرامش و آسایش را بدست می آورند) .
البته برای تفهیم بهتر مطلب فوق باید یاداوری کنم که هر فقری ، فقر نیست .
