این یک اصل پذیرفته شده در فرهنگ ماست که خانواده باید هر چه دارد را در اختیار فرزندش قرار دهد و هر چه میخواهد را سریعا برایش تهیه کند. چه اشتباه بزرگی! چه مسیرهای عصبی و رفتاری اشتباهی که در ذهن فرزندمان بعد از ورود به اجتماع خلق نمی کنیم!
زندگی که خانواده ها برای فرزندانشان خلق می کنند همواره پر بوده از رفاه و آسایش و نشاط. اما همه ما خوب میدانیم که زندگی واقعی و خارج از خانه به این شکل نیست. خانواده ها خود میدانند که خواه یا ناخواه زندگی و مسیر فرزندشان بالاخره از آن ها جدا می شود و آن ها نیز باید به دنیای واقعی وارد شوند و این دنیای واقعی برخلاف دنیای خیالی کودکان دیگر هر آنچه که او بخواهد لزوما به او داده نمی شود. چه به حق و چه به ناحق، در دنیای واقعی ما نرسیدن و شکست را به کرات تجربه می کنیم و اگر فرزند خود را آماده آن نکنیم، انسانی را به جامعه عرضه کرده ایم که شکننده است و به مرور زمان به سمت سراشیبی افسردگی قرار خواهد گرفت.
بدتر از اینکه اجازه ندهیم فرزندمان شکست بخورد این است که از او نخواهیم برای چیزی که می خواهد تلاش کند. برای حل مشکلات و مسائل خودش حداقل نیاز است که تلاش بکند و ارزش آن چیزی که می خواهد را درک کند. تا فرزند ما بگوید من این را میخواهم، برایش تهیه میکنند و کودک حتی مجبور نیست خواسته اش را تکرار کند. چه فاجعه ای!! در کجای زندگی روزمره شما با گفتن یک جمله: «این را میخواهم!» به شما «این» را میدهند؟
از اصول مهمی که دانش آموزان «لوس و نازپرورده» دارند همین ویژگی است که خانواده ها تا سن 16-17 سالگی هر آنچه که خواسته است را تهیه کرده اند. هر شکست او را گردن بقیه انداخته اند. نمره های پایینش را گردن دوست نابابش، معلمانش، مدیر و کل مدرسه و کرونا انداخته انداخته اند اما توجه نکرده اند که مشکل اصلی مسئولیت گریزی دانش آموز است. نخواسته اند که فرزندشان با کلام و صفت مسئولیت پذیری آشنا شوند و مسئولیت هایی که به عنوان والدین به عهده گرفته اند فراتر از حد واقعی بوده است و همین باعث شده تا در پایان والدینی را داشته باشیم خسته و از پا افتاده و بچه هایی که توانایی تلاش کردن برای خواسته خود را ندارند و توانایی تحمل شکست و درس گرفتن از شکست را ندارند و مسئولیت کار خود را نمیپذیرند.
در پایان دو نکته مهم را از والدین میخواهم که در تربیت فرزند خود رعایت کنند. گاهی اوقات آن چیزی که فرزند شما میخواهد را به سادگی در اختیارش ندهید، و از او بخواهید در ازای یک تلاش، انجام یک کار ارزشمند یا حتی غیر ارزشمند انتظار رسیدن به خواسته اش را داشته باشد. کاری که خودش حاضر به تلاش برای انجامش نیست را برای او انجام ندهید. دوم اینکه از او بخواهید مسئولیت شکست خود را خودش بپذیرد و گردن دیگران نیندازد. مسئولیت پذیری از مهم ترین اصول زندگی سالم است.
