بارها و بارها برایم پیش آمده که چون کاری را به موقع به پایان نرسانده ام و تحویل آن دیر شده، تماس های تلفنی فرد صاحبِ کار -که برای پیگیری کار خود، با بنده تماس گرفته است- را بی پاسخ گذاشته ام. در واقع می توانم بگویم که از روبرو شدن با فردی که نسبت به او بدقولی کرده ام ترس و واهمه دارم. حال برای چیرگی بر این ترس، با خود پیمانی بسته ام که در یک بازه زمانی مشخص (چهل روز)، هیچ تماسی تلفنی را بی پاسخ نگذارم. اما در چرایی این پیمان و اینکه چه شد که به صرافت انجامِ چنین رفتاری افتادم می توانم برای خود نکات زیر را برشمارم و در نظرشان داشته باشم.
من همواره باید در نظر داشته باشم که اگر به هر دلیلی -حتی تنبلی و اهمالکاری- وظیفه ای را انجام نداده ام و تحویل آن دیر شده، پاسخگو نبودن به تماس های مخاطب، نه تنها کمکی به بهتر شدنِ شرایط نمی کند که آن را بدتر میکند.
در روزگاری که دسترسی به دوستان و اطرافیان، آسان تر شده و این آسانیِ دسترسی، آهنگ پرشتابی به خود گرفته، چه از نگاه حرفه ای و چه از نگاه اخلاقی، باید بی پاسخ گذاشتن تماس های تلفنی را کاری زشت و ناپسند و به گونه ای همپای مسئولیت گریزی دانست. بسان شیر سر بالا ایستادن و پذیرفتن اشتباه بسیار می ارزد به مانند موش پنهان و گریزان شدن از مسئولیت.
راستش را بخواهید در همین یکی دو روزی که این تمرین را انجام می دهم، حس خوبی دستگیرم شده. احساس می کنم که با این شیوه پیش رفتن، اندکی آرام تر و سبک تر هستم. بنابراین متقاعد شده ام که به این شیوه ادامه دهم و آن را رها نکنم.
کوتاه سخن اینکه تا هنگامه ای که ذهن انسان رفتاری را زشت و ناشایست نپندارد و در نگرش او میزان زشتی و ناپسندبودن آن رفتار به آستانه ی مشخصی نرسد، خود را بایسته ی رهایی از آن رفتار نمی بیند.
اگر چه که من-همانگونه که اشاره شد- از سرِ ترس و واهمه ی رو به رو شدن با مخاطبم به خاطر دیرکردِ تحویل کار، از پاسخگویی به تماس وی سرباز می زنم، اما به خوبی دریافته ام که هرگاه به تماس تلفنی مخاطبم پاسخی نمی دهم، مرتکب رفتاری زشت و ناپسند شده ام از آن جهت که گویی با بی پاسخ گذاشتن تماسش، او را نادیده انگاشته ام و احساس می کند که نسبت به او بی اهمیت و بی تفاوت هستم.
