پیمان الجزایر در سال 1975 میان کشور ایران و عراق با موضوع خط مرزی ایران و عراق در آبهای اروند رود و وساطت کشور الجزایر در بغداد امضاء شد.
مرز دو کشور بر پایه خط تالوِگ تعیین و همچنین دو کشور توافق نمودند از رخنه اشغالگران یا اخلال گران در مرزهای دو کشور جلوگیری نمایند، حکومت پهلوی از قرارداد الجزایر به عنوان پیروزی ملی در سیاست خارجی ایران نام برده شد.
این پیمان به عنوان یک سند بین المللی(معاهده) در اختیار سازمان ملل متحد قرار گرفته و در مقر آن( ایالات متحده آمریکا در ایالت نیویورک) نگهداری می شود.
اختلافات مرزی، بدرفتاری در مرزها، بد رفتاری با اتباع ایرانی، تردد اتباع ایرانی از این دست اختلافات بود، صدام شیعیان ایرانی ساکن عراق را به عنوان معاود به ایران باز می گرداند.
در ماده 5 این پیمان اعتبار آن ذکر گردیده، گفته شده مرزهای آبی و خاکی، تعیین خط مرزی زمینی و رودخانه دائمی اروندرود بین دو کشور است، دائمی، تغییر ناپذیر، قطعی و غیر قابل نقض می باشد.
چهار مورد ذکر شده توسط دولت عراق نقض شد.(لغو یک طرفه دولت وقت عراق توسط صدام حسین در تاریخ 26 شهریورماه 1359و آغاز جنگ تمام عیار بر علیه کشور ایران در 31 شهریور 1359)
در ماده فوق اشاره به کلمه دائمی شده و علتش این است که این معاهده بین المللی به سازمان ملل متحد اعلام گردیده، یکی از وظایف منشور سازمان ملل متحد این است که به هیچ عنوان نگذارد مرزهای شناخته شده بین المللی تغییر پیدا کند، تغییر ناپذیر و قطعی است در این پیمان نمیتوان گفت که قسمتی از آن مشخص نیست پس به همین علت قابل نقض نمی باشد و تکلیف هر دو کشور در خصوص این پیمان کاملاً مشخص است.
