موسیقی ایران خیلی گسترده است .آنقدری که هیچ کس نمیتواند به حق ادعا کند همه موسیقی دانان این خطه را شناخته است .آنقدری سبک محلی و مدرن و تلفیقی و کلاسیک و ...دارد که این چند روز ایام آدمی کفاف شنیدن هنر و شناختن هنرمندان آن را نمیدهد . در این کهکشان بی سر و ته اما نام عده ای همیشه ستاره است . استار نه ها ستاره اند . نه که فلان استدیو پول پایشان ریخته یا بهمان آهنگساز برایشان نواخته باشد . استعداد ذاتی شان و زحتمی که کشیدند تا این دُر گرانبها در پای خوکان ریخته نشود آنها را ستاره کرده . دیدن مردم در دوره ای که همه برای پر شدن جیب ادای کور ها را در می اورند . فرهاد مهراد از این عزیزان دل است . از تواضعش در عین تسلط و قدرت جادویی اجرا که بگذریم و دلسوزی و انسان دوستی که خانه نشینش کرد را که بگذاریم کنار . فرهاد را باید شنید . باید کلمات و اصواتش را بگذاریم کنار و عمق نیتش را با همان آرامشی که مخاطب را هم آرام میکند بفهمیم . باید معنی فریاد های این مرد آرام را بفهمیم .
