شاید واسه خیلی از ما ایرانی‌ها پیش اومده باشه که بهمون بگن ایشالله سفر کربلا بری و ما هم یه ایشالله از سر عادت گفته باشیم مخصوصا جونتر‌ها. خیلی هامون ممکنه عشق و علاقه ویژه‌ای به امام حسین داشته باشیم ولی شاید تصور سفر به اون سرزمین مقدس برامون اینقدر نزدیک نباشه. تصور دیدن اینهمه ایستادگی و مقاومت، مردانگی در برابر نامردی، وفاداری در برابر جفا و نیرنگ و ظلم و ...
عمق واقعه عاشورا و جو حاکم بر سرزمین کرب و بلا به حدی است که نجف و بارگاه ملکوتی مولای متقیان حضرت علی(ع) رو تحت شعاع خودش قرار میده.
برخی از زیارتگاه‌های مقدسی که در نجف هستن به حدی جایگاه بزرگ و والایی دارند که در ردیف مسجدالحرام قرار گرفتند ولی جو کربلا و علاقه و شور دیدار سرور و سالار شهیدان و علمدار دشت کربلا حاکم میشه بر سفر.
در عامیانه میگن که باید طلبیده بشه آدم برای زیارت. واقعا هم همینطوره. وقتی پس از بارها ثبت نام در عتبات دانشجویی شاید برای بار آخر همسرم ثبت نام کرد امیدی برای قبول شدن در قرعه کشی وجود نداشت. ولی بعد از چند وقت اعلام شد که اسم ما برای سفر قبول شده. اون موقع شاید اونجوری که باید متوجه اینکه کجا قراره میریم نشدم.
حس و حال عجیب و قریبی داره وقتی وارد مسیر این سفر میشی. تا قبل از این همه چیز محدود به گفته‌ها و شنیده‌ها و دیده‌های دیگران بوده. ولی وقتی وارد اون فضا و اتمسفر حاکم بر اون میشی به یکباره خالی میشی، رها میشی، تهی میشی از تمام وابستگی‌های زمینی.مبهوت بزرگی خداوند و اصحاب عزیزش میشی. اونجاست که تمام شنیده‌ها و دیده‌ها ملموس میشن.میشه حسشون کرد. هنوزم میشه مظلومیت سیدالشهدا رو تویه اون سرزمین حس کرد.مردانگی و وفاداری ابوالفضل عباس رو لمس کرد.حالا میشه درک کرد که چرا مردم به ابوالفضل متوسل میشن.
وقتی اونجایی اینقدر جذب این اتمسفر میشی که فکر میکنی رویاست و همش یه خواب کوتاهه که البته واقعا زمان اونجا با سرعت بیشتری سپری میشه.تا به خودت بیای میبینی سفر تموم شده و باید برگردی به شهر و دیار خودت.اون وقت تو میمونی تمام دلتنگی هایت، تمام آموخته‌هایت از بزرگ انسان هایی که به دیدارشون رفتی.
سفر کربلا سفر عادی نیست سفر عشق است
