امروز اولین قسمت از سریال آنها پخش شد سریالی که پرویز پرستویی تهیه‌کنندگی اون رو بر عهده داره.
ژانر ترسناک توی سینمای ایران جرو ژانرهاییه که کمتر بهش پرداخته شده و کار شاخصی که بشه ازش اسم برد نداره.
اطلاعات زیادی درباره سریال آنها پخش نشده و با دیدن یه قسمت هم نمی‌شه خیلی نظر درستی داد اما همه می‌دونیم که شروع (opening) یه اثر چقدر می‌تونه مهم باشه و اینکه آنها یه سریال اپیزودیکه.
کارگردان با استفاده از واقعیتی که توی کشور چین اتفاق می‌افته سعی داره از قصه نویی استفاده کنه که اگر اهل مطالعه نباشید داستان نویی هم داره! اما وقتی به استفاده از المان‌های ترسناک می‌رسیم آشفتگی رو توی این سریال می‌بینیم و موقعیت‌هایی که قراره کمی تپش قلب داشته باشند تکراری و زیاد هستند مثل رد شدن سایه از پشت کارکتر، بچه توی تخت با چراغ قوه روشن می‌خوابه یا وقتی بچه به مادرش می‌گه خانم رفت توی کمد و ماد وقتی کمد رو باز می‌کنه خبری نیست و مثال‌های دیگه که همگی توی یه قسمت! اتفاق می‌افته.
موسیقی توی فیلم‌ها و سریال‌های ترسناک همیشه نقش مهم داشته. سریال آنها از همون اول یعنی وقتی که تیتراژ پخش می‌شه سعی داره با آهنگ به شما تپش قلب! بده که کاملا اضافیه (نمی‌دونم ما ایرانیا کی می‌خوایم بی خیال ساختن تیتراژ بشیم مخصوصا تیتراژ ابتدایی). توی سریال هم آهنگ هر جایی که قرار باشه شما آماده باشید که صحنه ترسناکی اتفاق بیافته پخش می‌شه و بر اثر استفاده زیاد آهنگ و اصوات اتفاقا اثر خودش رو از دست می‌ده.
صحنه‌هایی هم که مثلا باید اوج ترس رو همراه خودش داشته باشه اتفاقا عادی‌ترین سکانس‌ها هستند، اینقدر که در سریال قبل از سکانس‌های اصلی ترس موقعیت‌های بروز ترس وجود داشتند و هر بار دیدم که پوچ بوده.
خلاصه اینکه؛ قسمت اول سریال آنها نه یه سریال ژانر وحشت که بیشتر یه تونل وحشته و اینقدر در طی مسیر و رسیدن به ترس اصلی با انواع صدا و آهنگ و... مارو آماده کردند و بعدش پوچ از آب در اومده که وقتی به ترس اصلی این تونل وحشت می‌رسیم دیگه سر شدیم و با حالت پوکر فیس به کارگردان می‌گیم: خب که چی؟!
پ. ن: اگر طرفدار ژانر وحشت هستید یا وقتی این سریالو می‌بینید می‌خواید با نمونه‌های غربی مقایسه کنید مطمئن باشید پشیمون می‌شید.
