به سفارش بعضی از دوستان مجازی تصمیم گرفتم به بلاگ نویسی رو بیارم. می خواستم درباره تکنولوژی های جدید بنویسم، دیدم به اندازه کافی حرفه ای نیستم، تصمیم گرفتم از زندگی روزمره ی خودم بنویسم ...
فرض کنید در شرکت نشسته اید. پروژه ی جدیدی در راه است. معماری سیستم به گونه ای است که تکنولوژی مورد استفاده بر عهده ی خود برنامه نویس گذاشته شده است (فرض کنید از معماری میکروسرویس استفاده می کنید).
یکی از PHP استفاده می کند، یکی از .NET، دیگری از جاوا و ... . شما؟ شما می خواهید از فورترن استفاده کنید! واکنش دیگران چه خواهد بود؟ لبخندهای تلخ، سوالاتی مانند فورترن چیه؟اصلا باهاش میشه این کارو کرد؟ و الی آخر.
من خودم هیچ چیزی از فورترن نمی دونم و نمی دونم اصلا میشه در حال حاضر باهاش کار مفیدی کرد یا نه. ولی بحثم سر اینه، تکلیف کسانی که ۱۰ سال پیش در دانشگاه یا هرجای دیگری و به هر وسیله ای فورترن را یاد گرفتند، چیست؟ همه چیز را بریزند دور؟ دیگر استفاده نکنند؟ آیا باید تجربیات خود در فورترن را کنار بگذارند و به یک زبان برنامه نویسی پرکاربردتر رو بیاورند؟
حالا بحث تکنولوژی را فراموش کنید. فرض کنید شما استاد خطاطی هستید. آیا هر روز برای آپدیت نستعلیق سرچ می کنید؟! نه! متاسفانه یا خوشبختانه، تکنولوژی از آن حوزه هایی است که همواره در حال تغییر است. ما در دنیایی زندگی می کنیم که با انفجار اطلاعات روبروست. اینطوری نیست که شما خطاطی را یادبگیرید و دیگر آپدیتی در کار نباشد. باید به روز بمانید.
فوبیای بازنشستگی تکنولوژی من هم از همین جا می آید. فرض کنید من مشغول یادگیری c++ هستم. از کجا معلوم که این زبان چند سال دیگر بازنشسته نشود؟ از کجا معلوم که زبانی مانند Rust جایگزین آن نشود؟ چطور می توانم مطمئن باشم اگر پنج سال در یک حوزه وقت بگذارم، می توانم تا آخر عمر از کنارش نان بخورم؟
باید بگویم که دنیای تکنولوژی در حال گذر است، یا در جهت جریان آب شنا می کنید، یا این که کنار زده می شوید!
حالا بحث را عوض کنیم. قانون مور که می دانید چیست؟ اگر نه، ویکیپدیا توضیح مختصر و مفیدی داده است که خوب است بخوانید. بر اساس قانون مور، روند بهینه شدن پردازنده ها (نسبت مساحت به تعداد ترانزیستورها) هر دو سال دو برابر می شود. یعنی هر دو سال، پردازنده ها دو برابر ترانزیستور بیشتری را در همان مساحت قبلی جا می دهند. جالب است بدانید طبق همان مطلب ویکیپدیا، این رشد به دلیل محدودیت های فیزیکی در سال ۲۰۲۰ متوقف خواهد شد. یعنی در سال ۲۰۲۱ نباید منتظر چیز فوق العاده ای از طرف اینتل باشید!
دوستان خارجی‌مان که در زمینه تکنولوژی فعالیت می کنند، دست به کار شده اند و به چیزهایی مانند کوانتوم کامپیوتینگ و بیوکامپیوتینگ روی آورده اند و آن ها را گسترش می دهند تا بر این محدودیت فیزیکی غلبه کنند.
ده سال دیگر را تصور کنید. یک پروژه ی جهانی در حال اجرا است که همه ی کشورها دارند در آن مشارکت می کنند. انتخاب تکنولوژی بر عهده ی خود کشورهاست. همه کشورها از کامپیوترهای کوانتومی با قدرت های باورنکردنی استفاده می کنند. ایران؟ کامپیوترهایی که با استفاده از پردازنده های خریداری شده از اینتل ساخته شده اند!
حالا، ترس من از روزی است که در ایران، نه یک زبان برنامه نویسی، بلکه کل تکنولوژی بازنشسته شود! شاید خیلی بدبینانه به نظر برسد، ولی جهان سریع تر از آن چه که به نظر می رسد در حال پیشرفت است. می ترسم روزی برسد که در کشورهای خارجی کامپیوترهای کوانتومی خرید و فروش شود و ماشین ها پرواز کنند و ما همچنان در حال اعتراض به قوطی های متحرک سایپا باشیم.
در کمال ناامیدی باید بگویم که من با شرایط فعلی، فکر نمی کنم در آینده هم موفقیتی کسب کنیم! بیشترین اعتراض من به استارتاپ هاست و واقعا نمی دانم کجای کار اشتباه است. چرا کسی در زمینه ی خودروهای خودران فعالیت نمی کند؟ (بله، منم اون ویدئو رو دیدم که خودروی خودران ساختن توی کیش تستش می کنن. برید خودروهای اسپرت خودران رو توی یوتیوب ببینید و به حال تفاوت اون با این خودرو گریه کنید). این جاست که دوست دارم بگویم ای کاش من همه بودم، با همه مغزها تحقیقات علمی می کردم و استارتاپ می زدم!
خلاصه که، امیدوارم همگی با هم دچار بازنشستگی نشیم! در آخر هم، امیدوارم من چیزی رو از دست داده باشم و استارتاپ های خوبی توی این زمینه ها در حال فعالیت باشن که من ندیدم.
