«اپنهایمر» اثر جدید کریستوفر نولان فیلمی تماشایی برای تجربه در سینما است. تجربه‌ی «اپنهایمر» در سینما، تجربه‌ای حقیقتاً شگفت انگیز و حتی ترسناک بود. کیفیت تصویر و انفجارها فوق العاده است. «اپنهایمر» اثری به غایت تصویری است. فیلم بهترین کارگردانی نولان را دارد. بله درست است، بهترین کارگردانی کارنامه‌ی نولان. تصاویر تماشایی هستند. میکس صدا و تدوین فوق العاده است و موزیک لودویگ گورانسن شاهکاری است که روی تصاویر نواخته می‌شود. کیلین مرفی سرانجام به حق خود در سینما رسیده است و شاه نقش جی رابرت اپنهایمر را درخشان اجرا می‌کند. البته که بازی تمام تیم بازیگری در فیلم حاضر عالی و یک‌دست است. «اپنهایمر» یک درام بیوگرافی تاریخی است که مطالعه‌ای بر زندگی سازنده‌ی بمب اتم است. فیلم دو پرسپکتیو اصلی دارد. زاویه‌ی سوبجکتیو اپنهایمر و زاویه‌ی اوبجکتیو سوم شخص راوی که در بزنگاه‌های خاص نولانی با هم تلاقی می‌کنند. ضعف «اپنهایمر» این است که بیش از حد طولانی است. هر مخاطبی حوصله‌ی تماشای فیلمی سه ساعته و پر گفت و گو را ندارد. از طرف دیگر پرداخت شخصیت معشوقه‌ی اپنهایمر و همسرش آن‌چنان قوی و باور پذیر نیست. نمی‌توانیم مشکل جین تتلاک را بفهمیم. در نهایت «اپنهایمر» اثر درخشان دیگری از بهترین فیلمساز تاریخ سینما است. کریستوفر نولان، فیلمسازی که هیجان را به سینماهای جهان تزریق کرده است. «اپنهایمر» در کنار شاهکار های نولان، «میان ستاره‌ای»، «تلقین» و «شوالیه‌ی تاریکی» قرار نمی‌گیرد امّا حتماً از پنج فیلم برتر او است.
