هر چیزِ خواستنی که در زندگی به آن رسیدم برایم پوچ شد.
زندگی برای من در فاصله ها معنی پیدا میکند!
پس چرا انقدر برای رسیدن تلاش میکنم!؟ وقتی که میدانم حتی اگر به آن برسم، طعم و لذت خودش را از دست می دهد!
امروز برای این سوال کلیدی پاسخی داشتم.
من به رسیدن اعتیاد پیدا کردم!
تا بحال دنیا را مسیرِ حرکت از نقطه A (تولد) به نقطه Z (مرگ) میدیدم و فکر میکردم که هر چیزی آن وسط برایم میتواند مسیری دیگر باشد برای مثال دانشگاه رفتن، شاغل شدن، ازدواج کردن، پولدار شدن و...
وقتی من در چنین بستری زندگی میکردم هر چیزی را مسیر میدیدم و بشکلِ فرایند تصور میکردم و رسیدن را برای خودم هدف در نظر میگرفتم.
به خیلی از هدفهایم رسیدم و به خیلی دیگر نرسیدم و برای آنکه خودم را توجیح کنم می گفتم: خوب من تلاش خودم را کردم و نشد!
بنابراین من آدمی شدم که برای رسیدن تلاش میکند!
وقتی هم که تلاشی برای رسیدن نمی کردم، برای مثال تا لنگِ ظهر میخوابیدم، به شدت عصبی میشدم، چون فکر میکردم که آدم بی هدفی، الاف و بی عرضه ای هستم!
درست مثل یک معتاد! "تلاش برای رسیدن" موادِ من شده بود و بدون آن نمیتونستم زندگی کنم!
امروز یاد نقاشی معروف (آفرینش انسان) افتادم که دو انگشت به سوی هم میرود تا همدیگر را لمس کنند جوری که عاشقانه یکدیگر را میخواهند ولی به هم نمیرسند. انگار که در تمنای رسیدن به یکدیگرند.
امروز داشتم به این فکر میکردم که چقدر خودِ تمنای رسیدن قدرت دارد آن هم نه رسیدن به هر چیزی که دست یافتنی باشد.چون به محض اینکه آن را لمس میکنم دیگر وجود ندارد. عاشقی برای من اینگونه است، چیزی که در تمنای رسیدن به آن هستم با اینکه میدانم دست نیافتنی است. بنابراین مراقبت میخواهد که تنها در تمنای آن باشم نه اینکه عاشقی تبدیل به هدفی رسیدنی شود چون دیگر عاشقی نیست.
در تمنای رسیدن بودن، نه به این معنی که تلاشی نکنم و نه به این معنی که چیزی را جذب خودم کنم، بلکه به این معنی که من خودِ "تمنای رسیدن" بشوم و هر کاری که میکنم و هر چه میگویم از جایگاهِ در تمنای چیزی بودن باشد.
امیرعلی حسینخان
فروردین ۱۴۰۰
