ایران متحد در جنگ دوازده روزه

نوشته: امیرحسین قلی‌نژاد پاجی

دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی

مهندس نرم افزار | پژوهشگر علوم اجتماعی و رسانه

در روزهایی که بسیاری از تحلیل‌گران جهانی انتظار داشتند جامعه ایران زیر بار فشار روانی و اقتصادی ناشی از جنگ دوازده‌روزه با اسرائیل از هم بپاشد، اتفاقی دقیقاً برعکس رخ داد: مردم از طیف‌های مختلف، با دیدگاه‌ها و سلیقه‌های گوناگون، زیر پرچم ایران متحد شدند.

این همبستگی عمومی، نه از بالا فرمان داده شد، و نه با اجبار شکل گرفت. بلکه از دل مردم جوشید. وطن‌دوستی، در آن روزها، نه یک شعار دولتی، بلکه یک احساس مشترک مردمی بود. اما نقش جمهوری اسلامی در این انسجام ملی قابل انکار نیست؛ دستگاه‌های دولتی و نهادهای حاکمیتی توانستند در کوتاه‌ترین زمان، پیام امنیت، صلابت و پشتیبانی را به جامعه منتقل کنند.

انسجام در دل بحران

در روزهای پرتنش نیمه خرداد ۱۴۰۴، تصاویر مردمی که با پرچم‌های ایران در خیابان‌ها ایستادند، به جهانیان نشان داد که وقتی پای خاک وطن در میان است، اختلاف‌ها رنگ می‌بازند.

جوانان در شبکه‌های اجتماعی از «عشق به وطن» نوشتند، هنرمندان و ورزشکاران پیام اتحاد فرستادند، و حتی منتقدان هم به‌جای نقد، لب به حمایت گشودند.

در آن روزها، جمهوری اسلامی توانست نشان دهد که در لحظه‌های تهدید، قدرت بسیج اجتماعی و انسجام ملی را حفظ کرده و مدیریت افکار عمومی را با عقلانیت و صبر پیش برد.

نمادهایی از همبستگی

از برج آزادی که با نور پرچم ایران در شب‌های جنگ روشن شد، تا اجرای سرود ملی توسط ارکستر سمفونیک، و تا خطبه‌های وحدت‌آمیز علما در شهرهای مختلف، همه چیز حکایت از یک اتفاق نادر داشت:

ملت ایران، دوباره یکی شده بود.

حتی ایرانیان مقیم خارج از کشور هم در این همدلی شریک شدند. از لس‌آنجلس تا تورنتو، صدای ایران شنیده می‌شد؛ نه در هیاهوی سیاسی، بلکه در دل‌های پرافتخار یک ملت.

بعد از جنگ؛ چه باید کرد؟

بی‌تردید این وحدت، سرمایه‌ای ارزشمند برای آینده است. اما این سرمایه، اگر نادیده گرفته شود، ممکن است فراموش شود.

دولت‌ها باید بدانند که مردم، در سخت‌ترین شرایط، کنار وطن ایستاده‌اند؛ حالا وقت آن است که مسئولان هم کنار مردم بایستند.

شفافیت، پاسخ‌گویی، و توجه به مشکلات معیشتی، می‌تواند این وحدت را پایدار کند.

دولت اگر از این سرمایه اجتماعی درست استفاده کند، می‌تواند حتی مخالفانش را به مشارکت در ساختن ایران دعوت کند؛ نه از سر اجبار، بلکه از راه اعتماد.

سخن پایانی

وطن‌دوستی در ایران فقط یک احساس نیست، یک پدیده زنده و قابل اتکا است.

این مردم، بار دیگر نشان دادند که اگر مورد احترام و اعتماد قرار بگیرند، بزرگ‌ترین پشتوانه امنیت و پیشرفت کشورند.

به‌عنوان دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی و پژوهشگر حوزه اجتماعی، که از نزدیک رفتارهای مردمی را در این ایام رصد کرده‌ام، باور دارم این همبستگی ملی، بزرگ‌ترین دارایی ایران است.

امیرحسین قلی‌نژاد پاجی

دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی | پژوهشگر حوزه اجتماعی