پس ابوالوفای بوزجانی، بار دگر رقعه بگشا. «بسم الله الرحمان الرحیم. این وصیتی است که میکند آن که ساعت آخر عهد اوست به دنیا و اول عهد اوست به عقبی، که داربقاست. بدان که همه چیز در عالم به قضا و قدر است. و هرچه خدای تعالی بر سر بنده نوشته است، آن بباشد و رد نشود. و غیب هیچ کس نداند الا خدای عزوجل. پس مومن را واجب آن است که لباس صبر بپوشد و قدر وسع بکوشد. الله اکبر که امروز خلاص من، دری پدید آمد. و نوشتم آنچه بر من رفته آمد. تا مردمان چیزها اندر آن بیابند که سهمگین نماید.
