بعد از مدت ها بالاخره توانستم در یکی از نوشته های شاهین کلانتری به جمله ای بر بخورم که طراوت و شادابی به من بخشید و خلاصه مثه چی ذوق زده شدم .
و اما اون جمله ی خوشگل و ناناز :
بگذارید کلمات تا حد امکان نفس بکشند و راحت باشند .
و هنوز هم با خواندن آن روی دیوار اتاقم سرحال می شوم .
جمله ی قشنگی نیست ؟
و ضمنا من از آن زمان به بعد دیگر خودم را مجبور به چپاندن کلمات روی خطوط پشت سر و کله ی هم نکردم .
ازت خیلی متشکرم شاهین . تا حالا خیلی چیزا ازت یاد گرفتم . دمت گرم .
امیر معین .
