قولها هم میتونن باعث این بشن که موفق بشی و خوشبختی رو هم احساس کنی هم میتونن باعث بشن نتونی حتی توی آینه چهره خودت رو ببینی . آره واقعا این قدرت رو دارن که زندگیت رو زیباتر و باارزشتر کنن ولی قادر به ترکوندن همه ی بخش های زندگیت و خراب کردن حس و حالت هم بشن . بذار یه چند تا مثال بزنم تا کاملا روشن بشی . اینجوری تصور کن که صبح بیدار میشی و به خودت یا به دفترت یا اصلا به دوست و پارتنرت میگی امروز قول میدم 100 صفحه کتاب بخونم ، ورزش کنم ، برم کاریو که مدتهاس دارم به تعویقش میندازم رو استارت بزنم و غیره . اگر تا آخر شب با این قولهات بمونی و در حال انجام دادنشون باشی که آخر شب موفق میشی . و فقط موفقیت نیست که نصیبت میشه بلکه حتی احساس رضایت و خوشبختی هم بهت دست میده . این رو هم بدون که با اینکار تو میتونی به آینده ی خودت و حرفهایی که به عنوان قول میزنی امیدوارتر بشی و هدفات توی دفترت دونه دونه تیک بخورن . حالا فرض کن همین قولها رو وقتی میدی تا آخر شب ازشون فرار کنی و نخوای بری سراغشون و هی خودت رو با کارای بیخودی یا حتی اصلا یه سری کار مفید دیگه غیر از اونایی که مشخص کردی مشغول کنی . در این صورت همه چیز بهم میریزه . هم شکست میخوری و به هدفا و قولهایی که دادی نمیرسی . و هم حالت از خودت بهم میخوره. اینو با صراحت دارم میگم چون این حس رو منم مثل تو زیاد تجربه کردم و حتی اگر شنیدنش آزاد دهنده باشه ولی واقعیت داره . آره واقعیت داره که اون موقع از خودت ناراحت و عصبانی میشی . حق هم داری چون احساس ناامیدی و خطر میکنی . احساس ناامیدی میکنی بخاطر اینکه احتمال میدی به بقیه قولهات در روزای آینده هم عمل نکنی و احساس خطرت هم بخاطر اینه که میترسی با این روند زندگی کردن آخرش سر از ناکجا آباد دربیاری . خلاصه که به قول روانشناسی اکت متعهدانه پای این قولهایی که به خودت و بقیه میدی بمون . بمون پای قولهایی که هم ارزشمند و مفیدن برای زندگیت و هم واقعا دوستشون داری وگرنه احساس خوشبختی نخواهی کرد . حالا از ما گفتم بود .
