دعوا در مجلس: متن کامل مذاکرات در مورد نامه ی رهبر به مجلس در مورد قانون مطبوعات

• مزروعى: تذكر قانون اساسى دارم.

• رئيس (مهدی کروبی): ببينيد! استدعا مى كنم ... (مزروعى: تذكر قانون اساسى دارم) يكى ديگر هم مقابل شما تذكر مى دهند، آقاى مزروعى بفرماييد.

• على مزروعى: من استناد مى كنم به همان اصولى كه جناب آقاى ربوشه كردند. ما سوگند خورده ايم كه مدافع قانون اساسى باشيم. اصل يكصد و دهم هم وظايف رهبرى را به تفصيل معين كرده. در توجيهى كه حضرت عالى براى خارج از دستور اعلام كردن قانون مطبوعات آورديد اين را مستند به قانون اساسى كرديد. بنظر من هيچ استنادى به قانون اساسى در اين زمينه نمى شود كرد و ما نمى توانيم يك كار فراقانونى را اينجا بپذيريم. اين خارج كردن قانون ... بله، بهرحال من فكر مى كنم به قانون اساسى براى اينكار نمى شود استناد كرد. قانون اساسى وظايف را بطور دقيق احصاء كرده و خارج كردن اين طرح اصلاح مطبوعات از دستور مجلس، هم خلاف آيين نامه است و هم با قانون اساسى نمى خواند.
• رئيس: ميكروفن آقاى مزروعى را خاموش نكنيد من يك سؤالى كنم، ايشان جواب بدهد. شما بفرماييد در مجلس دوم كه آن بساطها شد و همه ما و شما همه هم همديگر را مى شناسيم، آن بساط را براى آذرى و اينها راه انداخته بوديد كه همه هم مريد امام بودند چه بود؟ اين را جواب بدهيد كه اينها امر امام را چرا اطاعت نكردند؟ اين را جناب عالى جواب بدهيد. (عده اى از نمايندگان احسنت) آنموقع اعتقاد داشتيم يا نداشتيم؟ جواب بدهيد.
• مزروعى: اجازه بدهيد، جناب آقاى كروبى! اين را داريد به من نسبت مى دهيد ...
• رئيس: ببينيد! با كسى روبرو هستيد كه نه از كسى خورده، برده اى دارد، نه مطيع كسى است جز مطيع خدا و امام، اين را هم به شما بگويم، اما قانونى وظيفه ام را عمل مى كنم وامدار هيچكس هم در اين نظام نيستيم، حالا با صراحت اعلام مى كنم، جواب بدهيد.
• مزروعى: من جواب مى دهم، من كه در جريان ...
• رئيس: شما كه يك فاضل و آيت الله مجتهدى را اصلًا بيچاره را از همه چيز انداختيد بخاطر يك مولوى و ارشادى، بفرماييد.
• مزروعى: ببينيد! اگر اينطورى است ...
• رئيس: خوب، بگوييد ديگر ...
• مزروعى: من الان مى گويم، من ايستاده ام كه بگويم ...
• رئيس: من كه خودم خواهش كردم ميكروفن ايشان را خاموش نكنند، بفرماييد.
• مزروعى: بنده اصلًا در جريان آن موضوع نيستم كه كيفيت آن چگونه بوده، در مجلس دوم هم نبودم و حتى اگر آنموقع هم اين كار انجام شده باشد دليل بر درستى آن نيست، يعنى چه استنادى است كه ما مى كنيم؟ ما در اين سالها قانونگرايى را بعنوان يك شعار اصلى پذيرفته ايم، اصلاحات اگر بخواهد در كشور انجام شود جز تكيه بر قانون نمى شود و اين مسير معلوم نيست كه به كجا ادامه پيدا مى كند. من نمى دانم شما چطور اين را با قانون اساسى توجيه مى كنيد. بنده را توجيه كنيد و اشكال قبلى دليل بر اين نيست كه اشكال جديد را هم توجيه كنيم. (عده اى از نمايندگان احسنت)
• رئيس: اين همين ولايت مطلقه اى است كه امام گفته و همه شما هم طرفدار بوديد و وقتى خود ... در نماز جمعه يادتان نرود، همه همديگر را مى شناسيم، مواضع همديگر را مى دانيم، حرفهاى گذشته هم از ياد نرفته، همه زندگى قبلى ... مى دانيم آنوقع همه حرفها را مى زديم. آن روزى كه هفت، هشت نفر وارد اين مجلس شدند، يك سؤالى كرده بودند و امام آن موضع گيرى را كرد ما ديديم دوستانمان در داخل و بيرون چه كردند، بخصوص در دانشگاه در رابطه با آن هشت نفر. «فاين تذهبون»؟

...

• رئيس: اينهايى كه مى خواهند نامه خوانده شود پس فردا نطق داريد، بياييد همينجا همه تان اين نامه را بخوانيد، مگر نطق نداريم، بياييد نامه را بخوانيد، نامه را من در اختيار شما قرار داده ام.
• يكى از نمايندگان: يكى از منشى ها نامه را بخواند.
• رئيس: نامه مخفى نيست، نامه را در اختيار همه قرار داده ايم بيايند در نطق بخوانند.
• آرمين: حاج آقا! اكثريت هيأت رئيسه نظرشان اين است كه خوانده شود، من پرسيدم. اين نامه مطمئناً بيرون خوانده مى شود، محرمانه هم نيست چه اشكالى دارد كه نمى خوانيد؟

• رئيس: آقاى آرمين! اصلًا نامه مخفى نيست، نامه به نماينده هاست، ما گفتيم نامه به نماينده ها داده شود، مگر نامه مخفى است، بقول شما نامه مى رود و خوانده مى شود ...
• يكى از نمايندگان: حاج آقا! مشكلى نيست، طبقه بندى نيست ...
• رئيس: آقا! من كه عرض كردم خوانده نشود، ضرورت ندانستم. چون اين نامه را در اختيار افراد قرار داده ايم، اينجا همه ... از اين جهت، حالا همه مى گويند، هيأت رئيسه هم مى گويد خوانده شود، شما هم مى گوييد خوانده شود، بفرماييد بخوانيد.
• منشى (جبارزاده): متن نامه مقام معظم رهبرى را قرائت مى كنم.

بسم الله الرحمن الرحيم‏
جناب حجت الاسلام آقاى كروبى رياست محترم مجلس شوراى اسلامى و حضرات نمايندگان محترم‏
با سلام و تحيت‏
مطبوعات كشور، سازنده افكار عمومى و جهت دهنده به همت و اراده مردمند. اگر دشمنان اسلام و انقلاب و نظام اسلامى، مطبوعات‏ را در دست بگيرند يا در آن نفوذ كنند، خطر بزرگى امنيت و وحدت و ايمان مردم را تهديد خواهد كرد و اينجانب سكوت خود و ديگر دست اندركاران را در اين امر حياتى جايز نمى دانم.
قانون كنونى تاحدودى توانسته است مانع از بروز اين آفت بزرگ شود و تغيير آن به امثال آنچه در كميسيون مجلس پيش بينى شده مشروع و به مصلحت نظام و كشور نيست. والسلام عليكم‏
سيدعلى خامنه اى 79/ 5/ 15

• (حضار صلوات فرستادند)
• ربوشه: حالا منطبق با اصل (110) قانون اساسى هست يا نيست؟!

• نمايندگان: هست.
• رئيس: اين هم نامه ... (همهمه نمايندگان) بگذاريد ما كارمان را انجام بدهيم. حالا يك آدم ضعيفى پيدا كرده ايد اينقدر اذيتش مى كنيد؟! دستور را مطرح بفرماييد.
• رشيديان: تذكر دارم.

• رئيس: آقاى رشيديان! شما فكر آب آبادان و مشكلات آنجا باشيد كه خيلى مشكلات جدى است و بايد ان شاء الله حل بشود و شما هم پيگير هستيد.
• رشيديان: حاج آقا! (10) دقيقه وقت مى خواهم صحبت كنم.
• رئيس: آقاى رشيديان! شما مى دانيد ما ارادتمند شما و از مريدان محكم شما هستيم.
• رشيديان: مى خواهم شرع را به آقاى خامنه اى يادآورى كنم.
• شاهرخى: خفه شو بى شعور!

• رئيس: آقايان بنشينيد، بفرماييد بنشينيد، بفرماييد بنشينيد.
• سيدرجب حسينى نسب: ... اينطور برخورد مى كنيد كه يك سگى جرأت پيدا بكند به رهبر و انقلاب توهين بكند. در مقابل حكم حكومتى رهبر بايستند و در مقابل اين همه تصاوير شهداء ما اينجا شاهد باشيم؟ ... بايد كارى كنيد كه كسى جرأت نكند به رهبر توهين بكند. (همهمه نمايندگان)

• رئيس: بفرماييد بنشينيد. (يكى از نمايندگان جلسه از رسميت افتاده، بهتر است تنفس بدهيد) من مدير جلسه هستم، تنفس نمى دهم، بفرماييد بنشينيد. آقاى محمدى بنشينيد. آقاى موحد (گچساران) بنشينيد. نماينده آمل بنشينيد. بفرماييد بنشينيد. آقاى عليخانى و آقاى شاهى عربلو بنشينيد، آقاى محبى نيا بنشينيد. آقاى قندهارى عزيز بنشينيد. آقاى موسوى (خرم آباد) بنشينيد. آقاى رنجبر بنشينيد. نمايندگان محترم ورامين و رشت، آقاى پيش بين، آقاى كاظمى، آقاى سيدعبدالله حسينى (كه مؤدب ايستاده ايد) بفرماييد بنشينيد. آقاى مؤدب پور، آقاى عبدالوند، آقاى نظرى، نماينده محترم انديمشك بنشينيد. مگر شما نگفتيد از شما گوش مى گيرم، بنشينيد.
• حسنوند: بگذاريد مردم اينها را بشناسند! مجلس ايثارگران مقابل رهبر نبايد باشد. مى خواهد تذكر به رهبر بدهد!