کولنینگ؛ آوای زنان چوپان سوئدی

زنان چوپان سوئدی و نروژی از قدیم (احتمالن قرون وسطا) برای فراخواندن دام‌های خود (گاو، گوسفند و غیره) از آوای تیز و بلندی استفاده می‌کردند که یکی از نام‌های آن کولنینگ است. این صدا باید از میان دشت‌های وسیع و کوه‌های بلند عبور می‌کرده و مسافت‌های طولانی را طی می‌کرده بنابر این تیز و بلند بوده است. این آوا گرچه زیبا و سحرآمیز است اما همزمان غمگین هم هست. در این آوا از فاصله‌های ربع‌پرده و نیم‌پرده استفاده می‌شود و برای همین در موسیقی‌های محلی هم کاربرد دارد. پژوهش یک گروه زبان‌شناس، صداشناس و خواننده نشان داده است که این آوا تا یازده متری خواننده‌اش هم چندان وضوحش را از دست نمی‌دهد و از صدای سر (فالستو) هم واضح‌تر است. صدای کولنینگ در کوه‌ها انعکاس پیدا می‌کند و وقتی به اولین دام می‌رسد آن دام به سمت صدا برمی‌گردد و زنگوله‌ی آویزان به گردنش صدا می‌دهد. به همین ترتیب بقیه‌ی دام‌ها هم به صدای زنگوله و صدای کولنینگ واکنش نشان می‌دهند و برمی‌گردند. از این آوا گاهی هم برای دور کردن حیوانات وحشی استفاده می‌شده است.

از کولنینگ در موسیقی فیلم‌های ایثار (از تارکوفسکی) و «مرد مورچه‌ای و زنبورک» و انیمیشن‌های یخ‌زده و یخ‌زده ۳ استفاده شده است.

پیش از این از زبان سوت‌زنی در ترکیه و تلاش برای ثبتش گفته بودم. کولنینگ هم این روزها در موسیقی‌های مختلف استفاده می‌شود و مردم اسکاندیناوی تلاش می‌کنند این میراث معنوی‌شان را حفظ کنند.

بیشتر اطلاعات این نوشته از ویکی‌پدیای انگلیسی بود.