پس، حسین بن علی ع فرزندان، برادران و اهل بیت خویش را بخواند و همه را پیش خویش نشاند و در روی ایشان، نگریست و بگریست، آن‌گاه گفت:
ای بار خدای، ما عترت پیغمبر توییم، ما را از خانه‌ی خود بیرون کردند و از حرم جد ما، ما را جدا کردند. بنی‌امیه از ظلم و جفا و قتل و اسیری ما هیچ کوتاهی نمی‌کند. بار خدایا داد ما از ظالمان بستان. پس فرمود:
کوچ باید کرد و به جانب کربلا روان شد...
الفتوح_ صفحه‌ی ۸۸۳_ انتشارات علمی و فرهنگی ۱۳۷۲
