رفتارها و کنشهای انسان، طبق علم جامعه شناسی به دو دسته تقسیم میشوند(البته بیشتر از دو دسته). یک دسته که نمود بیرونی دارند (کنشهای اجتماعی) و یک دسته که درونی (کنشهای فردی) هستند. رفتارهای بیرونی، تأثیر طبیعی و اجتماعی بیشتری روی جامعه و افراد دارند، دیگران آن را میپذیرند و باور میکنند. این نوع رفتار، روی زندگی و رفاه یا آسایش دیگران میتواند تأثیر مثبت یا منفی بگذارد.
اگر بخواهیم از این گزاره وام بگیریم: فضای مجازی و فعالیت شما در آن، شبیه به رفتار درونی است. شما در آن خود را نویسنده، فعال محیط زیست، نقّاش، جامعه شناس، یا هر چیز دیگری بدانید، دیگران شما را جدّی نمیگیرند تا زمانی که کاری انجام دهید، که نمود بیرونی بیشتری داشته باشد. اگر نویسندهاید، باید تلاش خود را بر انتشار یک یا چند کتاب هم بگذارید. اگر فعال محیط زیست هستید، باید همایشهایی برای حفاظت از محیط زیست هم برپا کنید، اگر نقاش هستید باید در محیطی فیزیکی هنر خود را به دیگران، آموزش دهید یا یک گالری برای فروش آثار خود برپا کنیم. اینگونه برای جامعه، باورپذیرتر و تأثیر گذارتر خواهیم بود.
پس دیگران ما را با آنچه انجام میدهیم میشناسند، نه با آنچه میگوییم، یا فکر میکنیم هستیم.
در رابطه با سختکوشی نیازی به توضیح نیست. اما پیرو نقل قول 1 باید گفت، انجام کاری که نمود بیرونی داشته باشد، نیاز به سختکوشی، پیگیری فراوان، و صرف زمان بیشتر دارد. شاید برای نوشتن یک پست در وبلاگ خود، نیاز به دو یا سه ساعت زمان دارید، اما برای نوشتن یک رمان، باید ماهها و یا سالها تلاش نمود تا در نهایت به یک اثر ماندگار و همیشگی شود. مقصد دور، همّت بلند میطلبد.
شانس حاصل عرق ریختن است. برای موفقیّت باید یک پروسه را مدّتها تکرار کرد. پس از موفق شدن، دیگران شما را خوششانس مینامند و موفقیّت تان را اینگونه تعریف میکنند: «ره صد ساله را یک شبه رفت!» اما تنها خودِ شما میدانید که چقدر سختی کشیدهاید.
شانس وجود ندارد، یا حداقل به ندرت وجود دارد. خوش شانس بودن را، تلاش تعیین میکند.
موفق باشید، ارادتمندم.