چند روزیست که تعداد فوت شدگان کرونایی به کمتر از یکصد نفر در طی یک شبانه روز رسیده و از همین رو عده ای سعی دارند تا با رعایت قواعد من درآوردی خود در تصمیم صفر و یکی مدارس، تالارهای پذیرایی، اماکن مقدسه و همچنین مراسم های فرهنگی و مذهبی که هر کدام جداگانه یک کانون شیوع دوباره کرونا در شهر محسوب می شوند، را بازگشایی کنند.
ملاکشان هم رن گ های تقسیم بندی شده سفید، آبی، زرد، نارنجی و قرمز است. به همین راحتی.
با این حال کسی از خودش نپرسید که وقتی از ژاپن تا اروپا و آمریکا، آمارها تصاعدی است و روز به روز با وضعیت بدتر کرونایی روبرو هستند، چطور ایران این وسط تافته جدابافته است. آنهم وقتیکه تنها مرز مسدود شده ای که نام بردند، انگلیس است!
از ماه ها پیش وقتیکه هنوز درگیر پیک دویست و سیصدی کرونایی داشتیم، عده ای می گفتند سناریو اینچنین است: هرچه به ایام مبارک بهمن ماه که نزدیک شویم، قطعن تعداد از دست رفتگان تقلیل یافته و احتمالش هم هست که آمارها تک رقمی شود.
تا پارسال این چنین گفته ها و پیش بینی ها را دایی جان ناپلئونی می دانستم و بسان باد هوا با آن رفتار می کردم. اما از بعد سرنگونی هواپیما دیگر اینطور نیستم.
علی ایحال، پیش بینی کرونایی من طور دیگریست. طوری که اصلن خوب نیست. حتی متوسط هم نیست.
کسی چه می داند، شاید اشتباه کرده باشم که امیدوارم کرده باشم.
