هیچ وقت در تمام این سالها با این حجم از اخبار بد روبرو نبوده ایم. گرانی ناگهانی بنزین، اعتراضات آبان ماه، قطع اینترنت،سیل در خوزستان، شهادت حاج قاسم، له شدن بیش از ۷۰ نفر در مراسم تشییع، حمله موشکی به پایگاه آمریکایی در عراق،سقوط هواپیما و کشته شدن ۱۷۶ نفر در حوالی شهریار و حالا هم کشته شدن ۱۹ نفر در سقوط اتوبوس به ته دره در جاده فیروزکوه.
انگار روی دور تند زدند. سریع و پی در پی. طوری شده که فرصت هیچ تحلیلی را نداریم. انگار باید فقط نظاره گر باشیم. اگر واقعن دقیق بنگریم فقط واقعه سقوط هواپیما در هر جایی از دنیا کافی بود تا مدتها کشوری درگیر تبعات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آنباشد.
از دید پژوهشگران اجتماعی سال ۹۸ بخصوص نیمه دوم آن سال عجیبی است. حجم وقایع اجتماعی دردناک حداقل در این دوره نسبتبه سه دهه گذشته قابل مقایسه نیست. یاد جمله ای از رضا معطریان عکاس قابل و پرآوازه کشور افتادم که می گفت علت اصلی که ایران دارای بیش از دوجین عکاس خبری درجه یک در سطح جهانی است کیفیت و کمیت وقایعی است که در ایران رخ می دهد.
