انصافن اقرار می کنم که از بعد اعلام رسمی سرنگونی هواپیمای مسافربری اکراینی به دلیل خطای انسانی، هنوز در بهت عجیبی فرورفته ام. من که با وجود بررسی مستقل حرف ها و نشانه ها فکر می کردم که ماجرا نهایتن به نقص فنی بر می گردد، همه صحبت هایشنیده شده در کوچه خیابان را مبنی بر عمدی بودن را به سندروم دایی جان ناپلئون بودن نسبت می دادم و از کنارشان مطمئن میگذشتم.
اما حالا با خودم فکر می کنم که سانچی، پلاسکو، هاشمی و ماجرای حاج قاسم پس چه. نکند... شک چیز عجیبی است. وقتی واردشمی شوی مثل باتلاقی تو را به درونش می کشد. آرام آرام. آنقدر که هیچ راه تنفسی نداشته باشی تا غرق شوی.
خودم را چند بار جای مسوولان ذیربط ماجرای هواپیما سرنگون شده، گذاشتم. چندین سناریو برایش تعریف کردم. خوش بینانه و بدبینانه. اما همه اش به اعتراف رسید. باید می گفتند. باید اعلام می کردند.خیلی زود، شفاف و با جزییات. چون آخر ماجرا حتمن رو می شد.
امروز فیلم دیگری بیرون آمد. از زاویه به ظاهر دوربین مدار بسته جایی که شلیک دو موشک را نشان می داد. یادم افتاد که تهران شهردوربین هاست. فرودگاه، اتوبان ها، خیابان ها، ساختمان ها، مراکز نظامی، تجاری و حتی فرهنگی. همه و همه دوربین دارند. آنهم ازنوع مداربسته. پس حتمن خیلی ها دیده بودند آن دو شلیک را. خیلی ها.
انسان ها موجودات عجیبی اند. مغز دارند. فکر می کنند. عقیده شان ساخته می شود و تحلیل از داشته های خود پیدا می کنند. هرکسبه اندازه داشته هایش. در واقع گفته ها و حرف ها در گوشه ای از اذهان به ثبت می رسد. بر اساس اعتبار منابع در کنار هم قرار میگیرند و در هم ضرب می شوند. اینطور می شود که برداشت هر شخص از اتفاق یا موضوعی درست می شود.
بعد از آن نوبت عمل است. عمل گاهی هیجانی، لحظه ای و سطحی است. گاهی هم عمیق و با تاخیر. گاهی به صورت تجمع و اعتراض وشعار. گاهی هم در انتخابات و کارزارها. عمل گاهی غیر مستقیم بروز پیدا می کند. مثل احترام نگذاشتن به قانون. میل به نشنیدن وندیدن. گاهی هم عمل به اجرا نمی رسد. می ماند تا نسل بعد و زمان دیگر. آدمیزاد اینطور است.
ساعت از پنج و نیم گذشته. هوا هنوز تاریکه و به این فکر می کنم که از این وادی برای همیشه بیرون بزنم و منبعد درباره لاتائالات بنویسم. از حرف های حمید درخشان در مورد درگیر بودن مرحوم قایقران با شرط بندی تا ارتباط پرفسور سمیعی و مهدی مهدوی کیا. امامی دانم که عمر این فکر فقط چند ساعت است. تا فردا صبح. اگر صبحی باشد.
