در همان روزهایی که ما با بهت و حیرت درگیر هضم کردن فاجعه شهادت حاج قاسم بودیم و تشنج، منطقه رافراگرفته بود، خبر آمد که ولادمیر پوتین رییس جمهوری روسیه بدون اعلام قبلی سوار جت شخصی اش شده و به سوریه سفر کرده است.
به فاصله کمی از آن نیز عکسی منتشر شد که نشان می داد بشار اسد رییس جمهوری سوریه در میان تدابیر شدید امنیتی به فرودگاه دمشق رفته تا به رییس جمهوری چشم آبی روسیه خیر مقدم گوید.
همان زمان عده ای از مفسران داخلی، آسمان به ریسمان بافند که پوتین برای هماهنگی جهت ضربه زدن به اتحاد علیه ایران به سوریه رفته است. حتی عده ای هم گفتند که سفر پوتین از قبل با مقامات ایرانی هماهنگ شده تا با برنامه ریزی نظامی، روسیه پشت ایران در بیاید.
اما درحالیکه در تمام این سالها ایران توانسته بود که با فرماندهی قاسم سلیمانی بساط داعش و گروه های تندرواسلامی را از سوریه جمع کند و امنیت را به سرزمین شام بازگرداند، ماجرا جور دیگر برنامه ریزی شده بود.
در سفر رییس جمهوری روسیه که چند ساعت بیشتر طول نکشید، دو قرارداد نفتی روی میزی امضا شد که یک طرف آنشرکت های بزرگ روسی و طرف دیگر آن وزیر نفت و منابع طبیعی سوریه نشسته بودند. این قراردادها برای اکتشاف، تولید و برداشت از چند بلوک نفتی در دریا بود که قرارداد فازهای قبلی آن نیز با دیگر شرکت های روسی بسته شده بود.
روسیه که توانسته بود با احداث خط لوله شش هزار کیلومتری، گاز خود را به چین برساند در پی آن است که توسط خطوط ترکیش استریم و نورث استریم۲ قدرت ژئوپلتیکی را از غرب تا شرق بدست بیاورد.
همانطور که زنگنه فهمیده بود و بارها نیز به آن اذعان کرده بود، گاز اعتیادآور است و ضمن درآمدی طولانی مدت، قدرت ژئوپلتیک را برای صادر کننده آن بهمراه دارد. قدرتی که ایران می توانست به کمک پارس جنوبی یا حتی کرسنت در منطقه بدست آورد.
ولادمیر پوتین را وقتی برای شرکت در اجلاس سران کشورهای صادرکننده گاز به ایران آمده بود از نزدیک دیده بودمش. مردی با قدی نهایتا ۱۶۰ سانتیمتر، ۵۵ تا ۶۰ کیلو وزن و چشم هایی نافذ. شخصیتی که با استفاده از اهرمهای دیپلماسی، انرژی و قدرت نظامی، در حال تصاحب بلندی های اقتصادی یکی پس از دیگریست. اینبار نوبت سوریه بود. همان کشوری که اگر حاج قاسم نبود، روی خوشی باقی نمی ماند که سفیر روس ها بتواند در زمینش پاتیناژ نفتی برود.
