امیر عباس کلهر
جهان با من برقص اولین فیلم سینمایی ساخته سروش صحت است که در سی‌وهفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر در اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸ در سینماهای چهارسو و فلسطین اکران شد. سروش صحت که سابقه سریال‌سازی و نگارش فیلم‌نامه برای سینمای و تلویزیون را در کارنامه دارد سال‌هاست به‌عنوان بازیگر و فیلم‌نامه‌نویس در سینما و تلویزیون فعالیت می‌کند و مجموعه‌هایی مانند «ساختمان پزشکان»، «پژمان» و «لیسانسه‌ها» را ساخته است، این‌بار وارد دنیای سینما شده و به گواه منتقدین توانسته مورد توجه قرار بگیرد و نشان داده است که حرفی برای گفتن دارد.
سروش صحت بعد از سال‌ها ساخت سریال‌های پرطرفدار در تلویزیون، اولین فیلم سینمایی خود را با نام جهان با من برقص مقابل دوربین برده است. او در سینما به عنوان فیلم‌نامه‌نویس با کارگردانانی چون فرزاد مؤتمن و کیومرث پوراحمد همکاری کرده است و همچنین به عنوان بازیگر مقابل دوربین کارگردانانی همچون بهروز افخمی، ابوالحسن داوودی و بهنام بهزادی رفته است.
در معرفی این فیلم نوشته شده است که «دوستان جهانگیر برای آخرین تولد او دورهم جمع شده‌اند. این موقعیت موجب می‌شود آن‌ها درباره زندگی و خودشان فکر کنند.» اما اگر بخواهیم کمی جزئی‌تر به داستان این فیلم نگاه کنیم که داستان هم برای شمایی که فیلم را ندیده‌اید لو نرود، باید بگوییم که جهانگیر (علی مصفا) که خود را در ماه‌های پایانی عمرش می‌بیند، برای زندگی سالم‌تر، ویلایی در شمال کشور را برای اقامت انتخاب کرده است. یکی از دوستان جهانگیر (کاظم سیاحی‌پور) از همین فرصت استفاده کرده و تمام دوستان قدیمی خود و جهان را برای گذراندن تعطیلاتی با او به این ویلا دعوت می‌کند. با گذشت زمان، همه این دوستان به‌نوبت سر می‌رسند و با موضوع مرگ جهانگیر روبه‌رو می‌شوند؛ موضوعی که تأثیر مهمی روی زندگی هر یک از این شخصیت‌ها می‌گذارد.
البته شاید در نگاه اول موضوع ابتدایی فیلم جهان با من برقص تلخ و سیاه به نظر برسد. اما صحت با ذهن خلاق خود چنان پرداخت متفاوتی از این موضوع سیاه ارائه کرده است که تماشاگر را به خنده می‌اندازد. سروش صحت به عنوان کارگردان و نویسنده فیلم، سعی کرده تا با محوریت موضوع مرگ، زندگی و باهم بودن انسان‌ها را با خوشی‌ها و سختی‌هایش به تصویر بکشد. صحت در انتخاب‌هایی که برای این فیلم داشته عالی عمل کرده است. او فیلم‌نامه را خودش به همراه «ایمان صفایی» نوشته و این تیم دونفره، فیلم‌نامه‌ای به‌شدت خوب خلق کرده کرده‌اند؛ برای مثال، قرار گرفتن جهانگیر به‌عنوان شخصی که با مرگ باید روبه‌رو شود، در موقعیت‌های مختلف باعث خلق لحظه‌های جالبی شده که همان در راستای بیان هدف اصلی فیلم است؛ مثلاً، جهانگیر که هر روز انرژی کمتری دارد، با خاطرخواه دختر خود روبه‌رو می‌شود که جوانی ورزشکار و تنومند است یا برای مثال، این سؤال برای او مطرح می‌شود که وقتی فردی بمیرد، چه بلایی سر اکانت اینستاگرام آن فرد خواهد آمد. مهم‌تر از همه، «جهان با من برقص» واکنش افرادی را که می‌دانند یکی از عزیزانشان را از دست خواهند داد به تصویر می‌کشد. از طرفی، شاید این مسئله مطرح شود که این فیلم درباره مرگ است و قطعاً فضایی خاکستری و غم‌زده خواهد داشت، اما صحت این موضوع را هم مدنظر داشته و با انتخابِ لوکشین فیلم، از بارِ سنگین مرگ کاسته است. مرگ در اتاقی کوچک در شهری شلوغ قطعاً سخت‌تر به نظر می‌آید تا مرگ در ماسالِ گیلان و در باغ و خانه‌ای بزرگ و سبز. انتخاب خانه در دشتی سبز، انتخاب هوشمندانه‌ای به عنوان جایی برای مرگ است. سبزی محیط و فضای زیبایی که خانه و اطرافش دارد، کوچه‌باغی که جهان و دخترش در آن قدم می‌زنند و دریا و ساحل، همه و همه از بار سنگین مرگ کم می‌کند و حتی از بار سنگین غم آدم‌هایی که می‌دانند بهترین دوستشان خواهد مُرد.
نکته دیگری که باید بیان شود این است که درست است که بنای فیلم‌نامه درباره مرگ است اما در فیلم مخاطب با ارزش‌هایی چون رفاقت آشنا می‌شود و جهان با من برقص به مخاطب گوشزد می‌کند که داشته‌های زندگی که مهم‌ترینش رفاقت است، چقدر می‌تواند انسان را حتی در لحظات مرگ خوشبخت نگاه دارد و موضوع دیگری که سروش صحبت به آن پرداخته است نشان دادن خاکستری بودن زندگی و بالا و پایین داشتن آن است که «جهان با من برقص» به‌خوبی از عهده این موضوع برآمده است.
در این فیلم علی مصفا، جواد عزتی، هانیه توسلی، پژمان جمشیدی، سیاوش چراغی‌پور، کاظم سیاحی، مهراب قاسم‌خانی، رامین صدیقی، بهار کاتوزی، پاوان افسر، شیوا بلوچی، مهیار پوربابایی و بهروز توکلی نقش دارند و موسیقی این فیلم اثر مازیار یونسی و تهیه‌کنندگی آن را هم محمدرضا تخت‌کشیان برعهده داشته است.
در نهایت اینکه «جهان با من برقص»، بیشتر از همه، قصه تلاش انسان‌ها برای باهم بودن حتی در شرایط سخت را به تصویر می‌کشد. بازیگران شناخته‌شده فیلم، مخاطب را تا آخرین لحظه پای این اثر نگه می‌دارد و فیلم حتی با وجود آنکه قصه درست و درمانی ندارد، هدف نهایی‌اش را به‌خوبی در انتها بیان می‌کند و به همین دلیل هم که شده نباید تماشای آن را در شرایط فعلی سینمای ایران از دست داد.
