قاتل دوست داشتنی...

انگار سخت ترین کار دنیا توو این لحظه آغاز نوشتن این متنه

اینقد سخت که صد بار بخودم گفتم ولش کن...

به تو ربطی نداره...

اما انگار اگه ننویسم حتی با این جون کندن، قبر خودم رو کندم...

بسم الله...

چند سال پیش بود اگه درست یادم بیام ۵ سال ۴ سال یه چیزی همین حول و حوش... با کسی آشنا شدم که بهم می گفت تو خیلی خلاقی... انقد خلاقی که باورم نمیشه توو اینستا نیستی...

چند وقتی گذشت و من فکر کردم چه خوب میشد اگه جلو توصیف خلاق بودنم یه "تر" بذارم، یعنی "خلاق تر" بشم... این گذشت تا یاد حرف اون دوست افتادم و به سودای خلاق شدن بیشتر رفتم ببینم آدمای خلاق دارن چی کار میکنن، رفتم یه پیج اینستاگرام واسه خودم باز کردم و تا میشد آدمای خلاق رو فالو کردم...

سرتون رو بیشتر درد نیارم چون خودمم حوصله توضیح دادن موضوع رو ندارم...

آنچه گذشت بعد از یکسال این بود:

من نه تنها خلاق تر نشدم...

من نه تنها از اخبار روز مطلع تر نشدم...

من نه تنها...

من فقط سلیقم عوض میشد...

سلیقه ای که به شکل خطرناکی ظاهرگرا شده بود و از عمق و اصالتش هر روز کاسته میشد...

اینستا برای من تجربه خوبی نبود...قاتل خلاقیتم داشت میشد و دنیامو محدودتر داشت میکرد...

مراقب داشته هاتون باشید...