مدت زیادیه که گرون بودن بلیط‌های قطار و اتوبوس در آلمان بحث برانگیز شده. توی این نوشته می‌خوام مدل جالب و ساده ای که خیلی هم سرو صدا کرده رو کوتاه توضیح بدم.
آلمان کشور ماشینه، از اتوبان با سرعت نامحدود تا لابیهای مخوف خودرو سازی. امسال حزب سبز در انتخابات رشد خیلی بالایی داشت و یکی از شعارهای این حزب بالا بردن نرخ استفاده حمل و نقل عمومی بود.
با اینکه تقریبا کیفیت ظاهری و تایمینگ و دسترسی قطار و اتوبوس به نسبت خوبه، اما بلیط های درون شهری به شدت گرونن, به طور مثال در سال ۲۰۰۰ در ایالت نورد هاین وستفالیا تقریبا ۸۰% اضافهٔ بها داشتند. در شهر کلن برای یک مسیر کوتاه باید ۳،۲۰ € پرداخت کنید و از طرفی خرید بلیط مناسب برای من هم که کارم اینه خیلی پیچیدست! بنزین لیتری ۱،۴۰ و هزینه پارکینک ۱ € برای یک ساعت، به راحتی آوردن ماشین رو برای شما به صرفه میکنه.
طرح #365_Euro_Tickets یک مدل خیلی سادست: ۳۶۵ یورو برای ۳۶۵ روز سال. یعنی هر روز ۱ یورو. هر جا خواستی برو، هر چی خواستی استفاده کن! به نظر نشدنی میاد؟ اتفاقا اینکار انجام شده! در وین از سال ۲۰۱۲ اجرا شده و تعداد دارندگان این بلیط از ۳۷۰،۰۰۰ تا به ۸۲۰،۰۰۰ تا رسیده. لیسابن در پرتغال مثال دوم که از سال ۲۰۱۹ شروع شده. شهردار برلین میشأیل مولر هم داره تلاششو میکنه که این طرح رو به سرانجام برسونه. طرفدارای این طرح میگن، به جای اینکه هرسال ۱۰ میلیارد € سوپسید برای گازوییل و ۵ میلیارد € برای طرح سلامت خودروها خرج بشه، بهتره این هزینه رو به #حمل_و_نقل_عمومی بدن، تا هم شبکه توسعه پیدا کنه، هم حجم ترافیک و آلودگی کم بشه.
به طور مثل برای #تهران یا #اصفهان میتونه این طرح اینطور بشه: کارت ۳۶۵ هزار تومنی برای استفاده از بی ارتی، مترو، دوچرخه کرایه‌ای و اسکووتر برقی. هدف باید دسترسی ارزان و غیر پیچیده از A به B باشه.
اما نباید فراموش بشه: قبل از اینکار باید زیر ساختها آماده بشن. مثال وین رو دوباره مرور می‌کنم; قبل از اینکه ۳۶۵ € شروع بشه، شهرداری خودش رو از قبل آماده کرد. خطوط مترو و اتوبوس گسترش داده شدن، فاصله زمانی بین دو حرکت کمتر شد. نیروی کار زیاد استخدام شد و در نهایت مدل راه افتاد.
