بعضی‌ها تا دو تا کتاب می‌خونن، دو تا جمله قشنگ از اینور و اونور می‌شنون، یه ذره توی جمع ازشون تعریف می‌شه، فوری حس می‌کنن که دیگه علامه دهر شدن!
فکر می‌کنن الان دیگه وقتشه که بیان بقیه رو هدایت کنن، آموزش بدن و اسم خودشون رو بذارن استاد، کوچ، معلم، مربی یا هر چیز پرطمطراق دیگه‌ای.
اینا آدمایی هستن که به جای عمیق شدن، فقط یه لایه نازک از دانش رو برداشتن، ولی توی ذهن خودشون غرق در توهم استاد بودن شدن.
همون‌هایی که به جای یادگیری واقعی، عاشق نمایش دادن خودشون هستن.
مولوی این جماعت رو خیلی قشنگ توصیف کرده:
آب کم جو، تشنگی آور بدست تا بجوشد آبت از بالا و پست
یعنی به جای این‌که دنبال چیزای سطحی باشی، واقعاً تشنه یادگیری شو تا علم و دانش واقعی مثل یه چشمه از درونت بجوشه، نه این‌که فقط چند تا جمله قشنگ حفظ کنی و اداشو دربیاری.
ده علامت آدمای سطحی که ادعای استادی دارن:
حرفای پر زرق و برق ولی بی‌محتوا : زیاد از کلمات قلمبه سلمبه استفاده می‌کنن، ولی وقتی عمیق نگاه می‌کنی، چیزی جز کلی‌گویی توش نیست.
نداشتن تجربه عملی : فقط از تئوری حرف می‌زنن، ولی خودشون توی عمل هیچ تجربه‌ای ندارن.
پرحرفی و کم‌شنیدن : همیشه می‌خوان حرف بزنن و خودشونو اثبات کنن، ولی گوش دادن بلد نیستن.
ادعای دانستن همه‌چیز : در هر زمینه‌ای نظر می‌دن، از فلسفه و مدیریت تا تغذیه و موفقیت و حتی سیاست!
وابستگی به جملات کلیشه‌ای و انگیزشی : دائم جملات تکراری و بدون عمق می‌گن که بیشتر شبیه کپشن اینستاگرامیه تا یک دیدگاه واقعی.
عدم تحمل نقد و مخالفت : اگه کسی نقدشون کنه، فوری یا ناراحت می‌شن، یا جبهه می‌گیرن، یا منتقد رو تحقیر می‌کنن.
نداشتن منابع معتبر : همیشه حرفاشون رو بدون منبع می‌زنن، یا نهایتاً یه کتاب معروف رو اسم می‌برن، ولی هیچ استناد علمی ندارن.
تمرکز بر نمایش به جای یادگیری : بیشتر به این فکر می‌کنن که چطور توی شبکه‌های اجتماعی خودشون رو استاد نشون بدن تا این‌که واقعاً یاد بگیرن.
علاقه زیاد به عناوین و القاب : عاشق این هستن که خودشون رو کوچ، استاد، دکتر، یا مربی خطاب کنن، حتی اگه مدرک و تجربه‌ای نداشته باشن.
تغییر دائمی حوزه فعالیت : یه روز کوچ موفقیتن، یه روز متخصص روانشناسی، یه روز کارآفرین و یه روز استاد معنویت! چون عمق ندارن، همیشه سطحی می‌مونن و به سرعت از این شاخه به اون شاخه می‌پرن.
چطور این افراد رو شناسایی کنیم؟
ازشون بپرسید چقدر تجربه عملی دارن؟
بپرسید از چه منابعی استفاده می‌کنن؟
ببینید آیا واقعاً چیزی به شما اضافه می‌کنن یا فقط حرفای انگیزشی تکراری می‌زنن؟
واکنششون رو به نقد ببینید. اگه زود ناراحت شدن، معلومه توهم استاد بودن دارن!
یه موضوع تخصصی رو ازشون بپرسید. اگه جواب سطحی دادن، بدونید که عمقی ندارن.
خلاصه، آدمای عمیق معمولاً ادعای زیادی ندارن، ولی آدمای سطحی همیشه دنبال اینن که خودشونو بزرگ نشون بدن.
شما چند نفر رو تا به حال در چنین توهمی ملاقات کردید ؟؟؟
