هوش مصنوعی (AI) در سالهای اخیر به طور فزایندهای در دنیای طراحی نفوذ کرده است. ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی میتوانند لوگو، گرافیک، وبسایت و حتی مدلهای سهبعدی را با سرعتی خیرهکننده و با کیفیتی قابل قبول تولید کنند. این موضوع طراحان را با چالشها و تضادهایی روبرو کرده است.
از یک سو، هوش مصنوعی میتواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای طراحان عمل کند. این ابزارها میتوانند وظایف طاقتفرسا و تکراری را خودکار کنند و به طراحان زمان و آزادی بیشتری برای تمرکز بر جنبههای خلاقانه کارشان بدهند. هوش مصنوعی همچنین میتواند به عنوان منبع الهام عمل کند و ایدههای جدیدی را به ذهن طراحان متبادر کند.
با وجود این مزایا، بسیاری از طراحان نسبت به هوش مصنوعی احساس تردید و حتی ترس دارند. سه دلیل عمده برای این موضوع وجود دارد:
1. کپیرایت و مالکیت معنوی: یکی از بزرگترین نگرانیها در مورد هوش مصنوعی، پتانسیل آن برای کپیبرداری و نقض مالکیت معنوی است. مدلهای هوش مصنوعی با آموزش بر روی حجم عظیمی از دادهها، از جمله آثار دارای حق کپیرایت، آموزش میبینند. این امر میتواند منجر به تولید آثاری شود که شبیه به آثار موجود باشند و حقوق طراحان را نقض کنند.
2. ارزشگذاری کار طراح: طراحان برای کسب مهارت و تخصص خود سالها تلاش و ممارست میکنند. هوش مصنوعی این پتانسیل را دارد که ارزش کار طراح را کم کند، زیرا میتواند به سرعت و به آسانی طرحهایی را تولید کند که شبیه به کار طراحان حرفهای هستند. این امر میتواند به کاهش تقاضا برای خدمات طراحان و در نتیجه کاهش درآمد آنها منجر شود.
3. کیفیت و اصالت: در حالی که هوش مصنوعی میتواند طرحهای چشمنوازی تولید کند، اما غالباً فاقد ظرافت و اصالت آثار خلق شده توسط انسان است. طرحهای تولید شده توسط هوش مصنوعی ممکن است دارای جزئیات نادرست یا غیرمنطقی باشند و به طور کلی حسی از "غیرطبیعی بودن" را القا میکنند.
این چالشها طراحان را در موقعیتی دشوار قرار میدهد. از یک سو، هوش مصنوعی میتواند ابزاری ارزشمند باشد. از سوی دیگر، خطرات قابل توجهی را برای معیشت و اعتبار طراحان به همراه دارد.
راه حل چیست؟
هیچ پاسخ سادهای برای این سوال وجود ندارد. طراحان باید با هوش مصنوعی به عنوان ابزاری نوظهور که هم مزایا و هم معایب دارد، برخورد کنند.
در اینجا چند نکته وجود دارد که طراحان میتوانند برای استفاده از هوش مصنوعی به طور موثر و ایمن از آن استفاده کنند: