تجربه تماشای فیلم منصور
نمیدانم تا به حال آدمی در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرو دیارتان دیده‌اید که با رفتار و منش در خورش نگاه و ذهن و دل شما را برای مدتی درگیرکرده باشد ،طوریکه تا مدتها سعی کنید آن شخص را درذهن خود مجسم کنید، رفتارش را به خاطربیاورید حتی دنبالش بگردید و بخواهید دوباره ببینیدش؟
روایت منصور چنین لحظه‌ای را برایتان میسازد، مواجه شدن با شخصی که باید بیشتر از اینها شناختش.
دراین فیلم با داستان سر و کار نداریم ، روایتی را مشاهده میکنیم که راوی بی طرف وکم مداخله‌ای برایمان به تصویر کشیده است .روایت با کنش وواکنش‌های قهرمان پیش میرود و ازگفتگو‌ها و واگویه‌ها و موعظه‌های متداول در این نوع فیلمها که برای شناساندن شخصیت به کار میبرند خبری نیست ،همین موضوع به ریتم تند وفضا سازی زمانه پر تلاطم جنگ کمک بزرگی کرده است.
خرده روایت‌هایی که در دل داستان اصلی با حضور شخصیت های فرعی شکل گرفته نیز به طور غیر مستقیم در نمایان کردن فضای منافق و دو‌روحاکم بر جامعه بسیار موثر بوده .
راوی با پایبندی به اصل قضاوتگر نبودن و روایت گر بودن از مرز بندی‌های کلیشه‌ای نسبتها و روابط دوری کرده وتوانسته تمرکز اصلی برقهرمان را به زیبایی حفظ کند چه اینکه شخصیت های مهم سیاسی واجتماعی آن دوره و حال حاضر بسیاری در رابطه با قهرمان به روایت ورود میکنند اما توجه بیننده را کمتر جلب میکنند .
پرداخت‌های کوتاه به زندگی شخصی شهید ستاری {به قدر عوض کردن لباس به منزل سر میزند}حسب شرایط زمان و روزگار ومسئولیت ایشان بسیار کافی وبسنده و رسا بود،در کل نبود لحظه‌های دراماتیک غلو شده و گل درشت جهت تلطیف فضا، که در بعضی آثار وجود دارد، از نقاط قوت روایت بود.
متاسفانه گریم و طراحی صحنه ضعیف مانند سنگ جلوی پای روایت افتاده بود، همچنین سکانس های دلجویی از هموطنان کرد و بمباران گرچه برای نشان دادن دل‌رحمی و نوع‌دوستی قهرمان بودند، کمکی به پیشبرد روایت نکرده و مانند شانه خاکی روایت را از مسیر اصلی خود خارج کرده بود.
به نظر من دسته بندی این اثر فقط درژانر دفاع مقدس کم‌لطفی است و با افتخار باید گفت :این فیلم را ببینید ،اگر میخواهید امید و ایمان ،اعتماد به نفس
چگونگی روبرویی با حقیقت تلخ ناکامی ،درس از شکست، همت عالی و خستگی ناپذیر
از هیچ شروع کردن و تا اوج رفتن و هرگز پایان نپذیرفتن و تا همیشه در اوج ماندن یک ایرانی را ببینید.
