توی فکر فرو می رم و نتیجه اش گدازشه. پس:
یقینا اگر بگویم که نمی دانم علت این ماجرا چیست خیال می کنید شکسته نفسی کرده ام... و به همین دلیل می کوشم تمام آن را به همان ترتیبی که برایم اتفاق افتاد به یاد بیاورم و بنویسم. شما که آن را خواندید تصمیمی درباره اش می گیرید آن را می شکافید و ازش برای خودتان چیزی درمی آورید و به این ترتیب است که من امیدوارم بتوانم خودم هم حقیقتی از این موضوع در هم پیچیده درک کنم.به این ترتیب است که من امیدوارم بتوانم خودم هم از کار خودم از ماجرای خود سر در بیاورم...
با تک تک کلمات پاراگراف بالا ارتباط دارم اما حافظه ی ضعیف باعث شده که بجای ذخیره اون در ذهن بنویسمش اینجا.
اگر بهم بگی میانگین کیفیت خاطراتت چجوریه بهت می گم پر از بازه های تهی. اما یک سری چیزای رندوم خیلی خوب یادم می مونن.
یادم با دوستم داشتیم قدم می زنیم به سمت یک نقطه و در همین حین صحبت هم می کردیم. بحث رسیده بود به امنیت سایبری و هک. و در اونجا که تازه یکی از بازی های مهم شطرنجم شروع شده بود یک جمله ساختم که اونجا به طور دست و پا شکسته اما گیرا توسط رفیقم, بیان کردم. اما اینجا وقت دارم برای جمله بندی:
بزرگترین هک های دنیا طوری اتفاق افتادن که من و تو ندونیم چین و دربارشون بگیم.
و ذهن ما محدود می شه به چیزایی که شنیدیم و باعث کج راهیی از نقطه ی درست مسئله و نامفهومی می شود که احساس نمی شود.
و نمونه ای ازش اینه که بخش زیادی از مردم جهان درحال دعا هستند و به اگر کسی از این جمعیت انبوه دعایی که کرده و درخواستی که داشته برآورده شود می گویند کاره خدا بوده و این را به هیچ وجه ربط نمی دن به بالا رفتن احتمال رخداد یک اتفاق در حین بالا رفتن تعداد دفعات تست این روش برای رسیدن به نتیجه. و مهم نیست چه مقدار فرد دعا می کنند اگر یک تعداد جواب بگیرند می گویند این روش جواب می دهد.
و حتی اگر کسی بگوید ما قبول داریم که این روش همچنان تایید نشده ولی خب انجام می دهیم دو تاثیر منفی دارد: ۱. رشد کردن تفکراتی زاعد و ربط دادن هر چیزی به این ها (تجربه ای از تعامل با افراد متفاوت). ۲. صرف هزینه هایی برای ساخت شغل و رشته های دانشگاهی در این مورد.
و مشکل اینه که اکثر مردم یک جهان بینی درباره ی الهیات دارند که هر کدام برای گرایششان معمولا چیزی مانند ارث, تحلیل, با حال بودن (!) و حتی بخاطره توجیه نداشتن جواب های دیگر می دهند و یا ...
راستش تا همین جا را به یاد می آورم. شاید دوباره در فکر فرو بروم و ادامه ی آن را همان طور که برایم اتفاق افتاد روی کیبورد پیاده کنم
حاصلی از پرش و رفتن توی فکر
گدازش نامه ۲
